In 'Julian', het meer dan indrukwekkende regiedebuut van Cato Kusters, vormt de liefde het kloppende hart. Gebaseerd op het gelijknamige, autobiografische boek van Fleur Pierets, volgt de film twee vrouwen die de wereld doorkruisen om hun verbintenis steeds opnieuw te vieren.
Met Nina Meurisse en Laurence Roothooft in de hoofdrollen ontvouwt zich een tedere, visueel verbluffende ode aan gelijkheid - een film die laat zien wat het betekent om zonder grenzen te beminnen, zelfs wanneer de liefde zelf op haar grenzen botst.
Wat overblijft, is een indringende reflectie op liefde in haar meest kwetsbare vorm: zuiver, grenzeloos en, ondanks alles, onverwoestbaar
'Julian' ontspint zich als een romantisch reisverhaal dat langzaamaan verandert in een afscheid. Twee verliefde vrouwen, Fleur en Julian, trekken van land tot land om hun liefde telkens opnieuw te bezegelen door elkaar het ja-woord te geven. De film vertelt hun waargebeurde verhaal met zachte helderheid: de film is niet chronologisch gestructureerd, maar is helder gemarkeerd in tijd. Zo kan de kijker moeiteloos meebewegen tussen verleden en heden, tussen breekbare hoop en hard verlies. Wanneer na hun vierde huwelijk het onvermijdelijke verdict valt - Julian heeft immers niet lang meer - verandert de film van een ode aan liefde in een echo van rouw. Toch is er geen greintje 'traumaporno' te bespeuren: 'Julian' weigert de kijker bij de hand te nemen en vertrouwt op emotie zonder manipulatie. Wat overblijft, is een indringende reflectie op liefde in haar meest kwetsbare vorm: zuiver, grenzeloos en, ondanks alles, onverwoestbaar.
Wat deze film zo bijzonder sterk maakt, is hoe het zijn verhaal laat ademen door de camera zelf. De lens beweegt tussen intieme vlogbeelden en zorgvuldig gecomponeerde kaders - een voortdurende dans tussen nabijheid en afstand die de kijker zachtjes als een vlieg op een muur in het verhaal trekt. De vlogfragmenten dragen een ongefilterde eerlijkheid van de werkelijkheid in zich, alsof Fleur en Julian hun liefde letterlijk tot de dood rechtstreeks toevertrouwen aan het geheugen van de camera. De kleuren blijven gedempt, bijna beschouwend, waardoor elke emotie zuiver doorkomt. De film leeft in traagheid, maar zonder traag te zijn: stiltes hebben betekenis en blikken blijven net lang genoeg hangen. Het begin en einde van 'Julian' spiegelen elkaar, waardoor beeld en muziek samen een afgerond geheel vormen, een heus full circlemoment.
De kracht van ‘Julian’ ligt net zo goed in de acteerprestaties als in het verhaal zelf. Laurence geeft de film een zeldzame echtheid: haar aanwezigheid op het scherm is intens, maar nooit opdringerig. Het is tastbaar zelfs in momenten van stilte. Ze moet maar even ontbreken, toch voel je haar nog altijd - een aanwezigheid die blijft hangen ook wanneer ze er niet meer is. Samen met Nina vangt ze iets wat film zelden overtuigend toont: de intimiteit van liefde zonder grootse gebaren. Hun blikken zeggen alles en elk gebaar draagt gewicht. De chemie tussen hen overstijgt imitatie; ze belichamen Fleur en Julian en laten hun liefde doorleefd en onvervalst schitteren. Een zachte vonk die het scherm blijft verlichten, zelfs in een donkere Kinepoliszaal.
'Julian' blijft hangen door de precisie en eerlijkheid waarmee het verhaal en de personages worden weergegeven. Het is een zeldzaam portret van liefde en kwetsbaarheid dat je niet alleen ziet, maar ook voelt - een werk dat zachtjes, maar onmiskenbaar, bij je achterblijft.
Reactie toevoegen