Het medialandschap: A dark shadowy place

Of waarom deze titel beter werkt dan de vorige

De meldingen van alle nieuwsapps op mijn gsm staan al een maand lang af. Normaal ben ik altijd mee met het laatste nieuws, maar nu is het voor mij onhoudbaar. Elk uur word je om de oren geslagen met een nieuw bericht met weer dezelfde deprimerende boodschappen. Vaak bevatten ze informatie die vragen naar boven brengt waar niemand aan dacht of vooral die voor meer angst zorgen.

In onze huidige maatschappij is niets belangrijkers dan clicks krijgen, niets belangrijker dan zo veel mogelijk aandacht genereren. Dit is ook het geval bij de nieuwsmedia, al zou dat niet mogen volgens mij. In deze lockdowntijden houden mensen vast aan media om toch iets van zekerheid te verkrijgen, maar eigenlijk onterecht. Het is net zoals de fameuze “All hail the king”-scène uit 'the Lion King'. Men zoek hopeloos naar hulp bij de media, maar die zetten hun klauwen nog eens dieper en sturen de mensen de afgrond in. Het laatste wat men nodig heeft in tijden van sociaal isolement is meer negativiteit, maar dat is alles wat we krijgen.

Deze storm aan beangstigende berichtgeving is een gevolg van de nood om sensationele koppen te genereren en de competitie van 'om het meeste clicks' uiteindelijk te winnen. Wanneer een journalist in gesprek gaat met een specialist, zal die blijven doorvragen tot die specialist even niet oplet en iets provocerends zegt. Er worden vragen gesteld die er niet toe doen of die al honderd keer gesteld zijn geweest. Neem nu de hele situatie rond de mondmaskers. De regering zegt nu dat het belangrijk kan zijn om die te dragen tijdens een exit-strategie, maar oh nee! Eerst was dat niet nodig! Mondmaskers waren enkel voor medisch of zorgpersoneel, maar ze zijn dus toch belangrijk? Nee? Ze zijn toch belangrijk? Kom, dat kan je toch niet ontkennen? Die mondmaskers zijn toch cruciaal?

Het lijkt niet te stoppen. De vragen blijven gesteld worden op een zodanige manier dat de geïnterviewde in een hoek wordt gedreven en enkel nog de optie heeft om het eens te zijn met de journalist. Ook al veranderen de feiten niet.

"Toch wordt de vraag opnieuw en opnieuw gesteld"

Een ander voorbeeld is het journalistieke doordrammen over het feit dat het buitenland zogezegd naar de Belgische cijfers kijkt en denkt: "Oei, daar loopt het goed mis!" Meermaals en dagelijks wordt dit voorgelegd aan de toevallige expert die op dat moment in de studio aanwezig is. Elke keer is het antwoord van die expert hetzelfde: "Dat is niet waar. Het komt gewoon omdat wij een andere manier van tellen hebben." Toch wordt de vraag opnieuw en opnieuw gesteld en krijg je als kijker het gevoel dat je nu boos moet worden op die experten en de overheid omdat zij anders tellen dan andere landen en ons land zogezegd een slecht imago geven. Niets is echter minder waar. België is een van de landen die geprezen wordt voor haar goede aanpak. Persoonlijk heb ik ook liever een overschatting van de cijfers dan een onderschatting. Wanneer alles wat gekalmeerd is, kunnen de cijfers nogmaals gecontroleerd en genuanceerd worden. Dan zal duidelijk worden dat België het er al bij al nog goed vanaf heeft gebracht, zeker in vergelijking met landen als het Verenigd Koninkrijk of Nederland.

Als het allemaal toch onbelangrijk is, waarom springt de media hier dan zo op? Wel, het is een herkenbaar iets, of een makkelijk te onthouden onderwerp en allemaal niet te wetenschappelijk en ingewikkeld. Vaak ook vrij provocerend of  vingerwijzend. Door dit soort onderwerpen vast te pakken en overal te verspreiden, wordt een discours gecreëerd dat bijvoorbeeld die lapjes stof levens zouden kunnen redden, of dat er boemannen kunnen worden aangewezen wanneer er contextloze cijfers de wereld in worden gestuurd. Sensatie alom! Maar is het relevant?

0
Gemiddeld: 4 (3 stemmen)

Reactie toevoegen