Gent Jazz: traantjes en accordeons

Was het de drukkende hitte? Dat iedereen stiekem nét iets meer met het voetbal in zijn hoofd zat? Feit is dat we zelden zo’n ongemanierd publiek meemaakten. Gelukkig hoeven we het publiek niet te recenseren met onze in vitriool gedoopte pen, en wisten de artiesten het rumoer van de zaal met klasse te overstemmen.

Jef Neve

Jef Neve bracht voor de gelegenheid een strijkkwartet, bassist, drummer en trompettist mee. De gemiddelde leeftijd van de band lag rond het moment van afstuderen, maar dat weerhield hen niet om gezellig samen te spelen. Alleen een kleine onzekerheid bij de strijkers verraadde hen. Openen deed Jef met een compositie in zijn kenmerkende stijl: een erg dense partituur, maar loepzuiver gespeeld. Gelukkig is Gent Jazz met voorsprong het festival met de properste wc’s, en dat komt goed van pas om de make-up op te frissen na dat traantje weg te pinken. De volgende nummers waren iets meer experimenteel, met contrabas en slagwerk als aanvulling op de violen. De immer goedgeluimde Jef kreeg duidelijk plezier in het optreden, en het publiek, dat nog steeds een wilde stoelendans uitvoerde, viel eindelijk stil tijdens 'Crystal Nights', een nummer dat hij schreef na de aanslagen in Brussel. De intro deed denken aan de tertsrelaties van de ouverture van Mendelssohns De Hebriden, om daarna uit te groeien tot een overweldigend klankbad. Ingetogen en toch bruisend van energie, Het is Jef Neve op zijn best. Zo nu en dan schudde hij een overdreven riedeltje uit zijn -letterlijk- losse pols en zette hij te veel in op effectwerk. Maar wanneer hij zelf rechtstond om mee te dansen tijdens het improvisatiemomentje van bas en drum, dat misschien iets te lang duurde, konden we niet anders dan dat enthousiasme delen. Afsluiten deed Neve met een nummer geschreven op de luchthaven van Cassablanca, waarbij de exotische ritmes en swingende melodie in big band-stijl het geheel een kosmopolitisch tintje gaven.

Kandace Springs

Springs had het ongeluk om samen met België-Brazilië op het programma te staan, maar met een klok van een soulstem lukte het haar om de blikken van het kleine scherm los te scheuren. Al kan ook haar bloedmooie verschijning daar voor iets tussen zitten: een frêle gestalte gehuld in een kort, strak kleedje, een indrukwekkende bos natural hair en een guitige lach. De eerste drie nummers waren goed, maar beklijfden niet. Ook de muzikanten maakten na het virtuoze geweld van gisteren niet echt indruk. Pas met een nummer van haar nieuwe plaat, dat op zeven september wel eens door ons zal beluisterd worden, konden we horen dat Springs meer in haar mars heeft dan gewoon goed kunnen zingen. Hoewel ze een indrukwekkend aantal octaven aankan, klonk haar stem vooral in de lagere regionen als een warm, troostend dekentje. Ook haar kunde op de piano speelde een rol. De piano klonk bij de muziek niet louter ondersteunend, maar lokt de aandacht en toont dat haar talent niet enkel vocaal is. Toch mistte de set tijdens de eerste helft van het optreden nog wat variatie. Daar kwam verandering in met een paar magistrale covers van 'Human' van Rag ‘n’ Bone Man. Tijdens het laatste nummer kregen we een sterke aandrang om de vermaledijde stoelen aan de kant te schoppen en mee te rocken met de zangeres, die nu wel haar veelzijdigheid kon bewijzen. Kandace Springs is nog niet de nieuwe Billie Holiday, maar ze is wel aardig op weg. Dat merkten we aan ons kippenvel bij 28 graden.

Paolo Conte

Waar zijn we beland? Hebben we de afgelopen 20 jaar iets wezenlijks gemist? Half Gent en de hele Italiaanse expatgemeenschap zijn toegestroomd om de Italiaanse charmezanger te beluisteren. Wat is het geheim van deze 81-jarige dat hij aanbeden wordt als ware hij een zingende Jezus? Sloot hij een faustiaans pact met de duivel? Is het misschien zijn opa-snor? Zijn gladde zonnebril? Of het eenvoudige feit dat hij Italiaans is? De eerste nummers klinken als de soundtrack bij een romantische komedie die zich afspeelt in Rome. Het publiek gaat wild tekeer. Wij begrijpen er vooral niets van. Hier en daar roept het bij ons het beeld op van een spotje voor een welbepaald pizzamerk. Worden we echt geacht zijn grote hits 'Via Con Me' of 'Un Gelato al Limon' te kennen? Oké, zijn stem is even doorrookt als die van Arno, en de muzikanten kennen wat van spelen. Zo was er een passioneel stuk op de accordeon dat ons deed ontdekken dat mensen passioneel accordeon kunnen spelen. Maar verder lijken de nummers identieke klonen van elkaar, met een generische opbouw van akkoorden, hier en daar een melancholische accordeonsolo en de meest typische slotcadensen die je je kunt inbeelden. En toch… de adoratie van het publiek werkt aanstekelijk. Halverwege het concert gaat ook ons voetje meetikken en beginnen we zowaar mee te klappen. Gelukkig zijn de nummers zo voorspelbaar dat we undercover kunnen meezingen met het publiek van overwegend vijfenvijftig-plussers die de dijken van Rimini uit hun jonge jaren voor hun geestesoog zien verschijnen. We zijn ondertussen zo ver buiten onze comfortzone dat we de drie staande ovaties overtuigend meeklappen en -fluiten. It’s wonderful, it’s wonderful, jawel.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen