Zonovergoten dag twee van Gent Jazz begon met broeierige trompetten en tromgeroffel. Op de muzikale wereldreis tussen de Indiase foodtrucks: Christian Scott, Christian McBride, French Quarter en natuurlijk: Herbie Hancock.
foto Bruno Bollaert
Bij het sextet van Christian Scott leidde een dwarsfluit de boventoon, aangemoedigd door Afrikaanse percussie. Toegegeven: ze zagen er wel eerder uit als rappers uit Brooklyn dan als volleerde jazzmuzikanten uit New Orleans. Christian Scott beloofde om “open to all cultures" te zijn, en voerde ons mee naar de muzikale bronnen van de Afro-Amerikaanse culturen. Daarnaast had hij, naast technisch piekfijn trompetgeschal, ook zin om een TED-talk over sociale ongelijkheid af te steken. Dat was voor ons niet nodig. De 22-jarige (!) percussionist kon ons daarentegen volledig bekoren met zijn ritmische roffels.
Frans kwartier
foto Bruno Bollaert
Terug naar de laid back jazz van Parijs met French Quarter dat als tweede het hoofdpodium mocht bestijgen. Als ensemble met twee vrouwen - op drum en trompet - brachten zij zeer verrassende eigen composities. Een ervan deed ons zelfs denken aan een deleted soundtrack van Pirates of the Caribbean. De balans van French Quarter is dromerig en toegankelijk, maar misschien toch te weinig dynamisch om op te bouwen naar een apotheose. Ook de versterking van croonerzanger Hugh Coltman was niet echt een meerwaarde. Conclusie: proper, zoals Fransen dat kunnen, maar er mocht meer ‘cool jazz’ in zitten.
So many christians
foto Bruno Bollaert
Twee Christians botvierden op deze hoogmis van de jazz. Het was vooral deze tweede, Christian McBride, die ons overtuigde van de kracht van harmonie in de wereld, ook al gaf hij er geen preek over. Deze contrabassist toonde namelijk naast zijn virtuositeit ook een boeiend samenspel tussen zijn combo, in een perfecte balans tussen grooves en wilde improvisaties. Enkele problemen met het geluid konden ons niet afleiden van de frisse interacties, verweven in het klassieke geluid van vier akoestische instrumenten - drum, bas, trompet en sax.
Rockit!
foto Bruno Bollaert
De meneer waarop iedereen wachtte kon met zijn 77 lentes nog steeds imponeren. Hancock is alive and kicking. Vooral zijn oprechte speelplezier deed deugd om te zien. Hancock liet zich soms volledig gaan in improvisaties op piano en keytar. Ook met zijn arrangementen blijft hij jong en oud overtuigen hoe spannend en onvoorspelbaar jazz kan zijn. Daarvoor had hij ook een uitgelezen band samengesteld, waaronder de producer van hiphopster Kendrick Lamar. De futuristische sound en de humor waarmee hij zijn muzikanten voorstelde - “I still don’t know what he’s doing” - kwamen uiterst charmant over. Ne grote meneer.
Reactie toevoegen