Gent Jazz: Afsluiten in stijl

Voor de laatste dag van het festival ging Gent Jazz in zee met 'All Eyes on Hip Hop' en passeerden Blackwave, Selah Sue en The Roots de revue.

Blackwave

Daags voordien stonden de mannen van Blackwave op Rock Werchter, een ervaring waarvan Willem Ardui zei dat hij er al van droomde sinds hij klein was. Of Werchter alles was waar hij van gedroomd had, kunnen we hier niet uitklaren, maar de populariteit van Blackwave bleek toch ook in Gent een feit. De fans waren afgezakt naar de Bijloke en kregen daar ook al gauw de sfeer te pakken. Wanneer je toch koppig bleef staan bij de oproep om te springen, dan gingen de vloerplanken onder je voeten toch gezellig op en neer. Ze brachten enkele nummers die bestonden uit een betrouwbare hiphopformule, wat voor een goed feestje zorgde, maar geen wonderbaarlijke muziekmomenten heeft opgeleverd. Drie keer waren er net iets te lange pauzes voor een overbodige 'costume change' of een build-up die eigenlijk thuis hadden mogen blijven. Dat liet steeds het podium leeg op de ondersteunende muzikanten na. Gelukkig waren die laatsten virtuoze jongeren van het Conservatorium van Antwerpen, waardoor er toch nog wat te beleven viel tijdens het verkleedpartijtje.

Selah Sue

Selah Sue had een jaar lang niet op de planken gestaan en het was even spannend afwachten of dat te merken zou zijn aan haar performance. De eerste paar zinnen van het openingsnummer bracht ze door in de coulissen, waarna ze langzaam het podium opstapte. Ze vond haar plaats op het podium en alles viel vrij vlug op zijn plaats. Ze ontroerde met kwetsbare nummers zoals 'So This is Love', haar versie van het Disneynummer, en 'I Need'. Dat tweede nummer kondigde ze aan als een lied over haar persoonlijke ervaring met de nood aan zelfbevestiging. Ze zweepte daarna het publiek op met 'Raggamuffin' en andere hits. En uiteindelijk verraste ze met een cover van 'Que Sera Sera'. Ze gaf het nummer van Doris Day een twist dat monden deed openvallen. Op het einde van de set waren alle harten veroverd. Het aanhoudende gejuich wist zelfs nog een bis-nummer te ontlokken, een raffamedley dat nog een laatste keer een glimlach op ons gezicht toverde.

The Roots

Wie op voorhand nog niet wist wie The Roots zijn, had zijn hele leven al iets gemist. Al meer dan dertig jaar maken Tariq Throtter en Amir Thompson hiphop alsof het voor henzelf zou zijn. Ze brachten enkele van hun meer gekende nummers, maar hoefden niet te steunen op het bekende om zichzelf te bewijzen als afsluiters van het festival. De volle tent kon rekenen op een hele hoop talent en een sterk staaltje showmanship. Op geen enkel moment tijdens de avond lag de show stil. Hun groot enthousiasme deed zelfs twijfelen. Was dit een geniaal uitgedokterde routine of puur muziekplezier?  Een medley gaf ons een lesje in muziekgeschiedenis dat niet alleen tourde langs hiphop en jazz, maar ook Led Zeppelin en Guns 'n' Roses de revue liet passeren. De main stage sloot in stijl af en het feestje werd dankzij 'All Eyes on Hip Hop' verder gezet op de Garden Stage, een samenwerking die niemand zin gaf om de avond vroeg af te sluiten.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen