Gent Jazz 2023: dansen tussen de fruitbomen

Somi

Om het levensverhaal van Somi te vertellen, is er simpelweg niet genoeg papier en inkt. Wat we wel kunnen schrijven is dat Somi naast een geweldige artieste ook een invloedrijke activiste en een superslimme academicus is. Ze draagt met andere woorden meerdere petjes en dat is ook te zien aan haar optreden op Gent Jazz. Pareltjes van liedjes zoals 'Alien' wisselt ze af met poëtische bindteksten over politieke en maatschappelijke thema's. Op Gent Jazz bracht Somi ook een ode aan Miriam Makeba met een beklijvende versie van 'Peta Peta'. Net zoals Makeba verzet Somi ook bakens voor Afrikaanse muziek. Het leverde haar twee Grammynominaties op, ze is de eerste Afrikaanse artieste die dat kan zeggen. Op het hoofdpodium van Gent Jazz werd alvast duidelijk dat we nog veel meer van deze topartieste willen horen.

Gregory Porter

Met een kamerbrede glimlach betrad Gregory Porter het podium van Gent Jazz. De man met de bekende baritonstem werd meteen warm onthaald door het publiek. Voor deze man hadden de meeste mensen duidelijk een kaartje gekocht. Porter liet het publiek niet lang op zijn honger zitten en bracht snel zijn megahit 'Revival'. Het liedje lokte enkele voorzichtige danspasjes uit bij een opvallend braaf publiek. Tijdens 'Love Is Overrated' werd de sfeer intiemer en hing het publiek aan de lippen van de jazzzanger. Meteen daarna bracht Porter een frisse versie van zijn monsterhit 'Liquid Spirit'. Bij 'Mister Holland' vertelde Porter een persoonlijke anekdote over hoe hij als tienerjongen is afgewezen door de vader van een meisje vanwege zijn huidskleur. Het ontroerende lied, ingepakt met de warme stem van Porter, voelde hartverscheurend en prachtig tegelijk. Ook de vijfkoppige band kreeg regelmatig de ruimte van Porter om op de voorgrond te treden. Bij 'Water Under Bridges' hoorden we Porters warme stem begeleid door piano, bij 'My Girl' speelde de contrabas de hoofdrol. Ook een zwierige cover van 'Papa Was A Rolling Stone' van The Temptations kon ons hartje bekoren. Tijdens het bisnummer, 'You Can Join My Band', moedigde Porter de mensen in de zaal aan om mee te zingen. Zo werd de eerste festivaldag in schoonheid afgesloten.

The Antler King

Plots is het weer 29 graden. Na een zeer grijze week is het zomergevoel weer volledig terug, en dat is duidelijk te voelen tijdens het optreden van The Antler King. Ze zijn de tweede act op vrijdagavond en doen de weide wiegen. The Antler King bestempelt zichzelf als een indie-pop-rock band. Een hele hoop genres bij elkaar dus, en dat is te merken tijdens het optreden. Het duo zit tegenover elkaar. Ester Lybeert op de drums en Maarten Flamand op gitaar. Beide laten ze loops lopen en zingen ze. Zij neemt de praatjes tussendoor op zich. Het plezier van het spelen spat er bij elk nummer vanaf, zelfs bij de meer ingetogen nummers kan het genot niet verborgen worden. De muziek die het duo speelt is zeer uiteenlopend, van rockgitaren naar dansbare funk en daar gaat het publiek gezellig in mee. Voor het vroege uur zijn er toch al veel mensen komen kijken en iedereen gaat volledig mee in de sfeer. Met nummers als 'Orange Monkey' (geïnspireerd op Donald Trump) en 'Syberian Times' (een aanklacht tegen de klimaatopwarming) geven Ester en Maarten een volledig spectrum aan gevoelens mee met hun publiek. Zeker een aanrader voor deze zomer als je eens overweldigd wil worden door muziek. Live kan je ze pas opnieuw zien op 2 september in CC Belgica.

Marcus Miller

Marcus Miller is 64 jaar oud, maar lijkt geen dag over de 40. Hij speelde al met grootheden als Aretha Franklin, maar ook Elthon John en Jay-Z. Miller producete ook al verschillende albums voor Miles Davis. Een van die nummers heeft hij ook op vrijdagavond gespeeld voor een verheugd Gent Jazz-publiek. Hij speelt met ongelofelijk veel energie en talent. Een kant van Jazz waar je de blues en funk geregeld in terug vindt. Ingetogen en meeslepend, maar eindigen deden Marcus en zijn band met een serieus feestje. Dansbare saxofonen, een zinderende trompet en geniale bassolo’s. Een toetsenist die je geregeld meenam op vakantie naar prachtige stranden met een cocktail in je hand. De drummer sloeg de nagel op de kop en de bandleden bewogen als betoverd. Miller zelf trakteerde het publiek ook nog op een eigen saxofoonsolo die werd verwelkomd met luid applaus. Een op-en-top Jazzconcert waar ook het publiek duidelijk van genoten heeft.

ESINAM

ESINAM staat helemaal alleen op het podium, omringd door een arsenaal aan instrumenten. Door al de instrumenten die de revue passeren, maakt ze haar vernuft als eenmansorkest duidelijk. Steeds is er de dwarsfluit, percussie en haar warme stem. Ze maakt een vernieuwende combinatie van elektronische muziek met een exotische vibe. Een nummer dat eruit sprong, was eentje gemaakt met enkel traditionele Ghanese instrumenten. Ze pakt onder andere een bamboefluit, een djembé met een gekromde stok en metalen bellen. Het is verrassend rustig in de Main Stage voor dit optreden, maar omdat STADT is weggevallen, krijgt ESINAM een tweede kans om op te treden. Ditmaal op een plek die zich meer leent voor haar bijzonder dansbare muziek, de Garden Stage, waar er geen zitplekken zijn. ESINAM sluit de avond af met het publiek op haar hand.

Noah Vanden Abeele

Klassiek pianist en improvisator Noah Vanden Abeele begint zijn optreden met de mededeling dat hij hoopt dat hij de juiste nummerselectie heeft gemaakt voor zijn optreden van 35 minuten. Amper een halfuurtje is dan wel niet veel tijd, maar Noah haalt er het maximale uit. Een strijkkwartet komt in zijn kielzog het podium op en traag bewegende krulvormen sieren het scherm achteraan het podium Samen spelen ze onder andere zijn bekendere stukken, zoals 'Sophie's Smile' en 'Clear Water'. Het is bijzonder gezellig vertoeven in de Garden Stage en mensen nestelen zich in het gras onder de fruitbomen met een drankje. Het is duidelijk, Vanden Abeele heeft de juiste nummerkeuze gemaakt voor dit optreden.

Arooj Aftab

De Pakistaans-Amerikaanse Grammywinnares Arooj Aftab wandelt het podium op met een zonnebril. Ze legt uit dat ze de dag voordien een optreden had in Slovakije, en last heeft van een kater. Die kater valt gelukkig totaal niet op wanneer Arooj Aftab, enkel begeleid door Gyan Riley op akoestische gitaar, moeiteloos de noten van haar nieuwe album 'Vulture Prince' haalt. Haar muziek valt te bestempelen als melancholisch en minimalistisch en naar eigen zeggen is de rode draad in haar muziek "being drunk and heartbroken." De zwaarte van haar werk wordt echter doorbroken door wat ze zegt tussen de nummers door. Arooj Aftab heeft een rode roos in haar handen terwijl ze zingt. Ze vertelt dat ze die niet langer naar het publiek mag gooien van haar manager, omdat iemand tijdens een vorig optreden gewond raakte door de doornen. "Roses are for love but they make me sad," deelt ze haar publiek mee.

Ludovico Einaudi

Dé posterboy van deze editie Gent Jazz is uiteraard de Italiaanse pianist Ludovico Einaudi. De tent van de Main Stage zit stampvol, en aangezien deze dag moeiteloos werd uitverkocht, staat de volgende dag nog een optreden van de componist gepland. Het optreden start eenvoudig, met enkel Einaudi aan zijn piano en één enkele spot op hem gericht. Na een halfuurtje komen een violist en een contrabassist hem vervoegen en nog wat later voegt een percussist zich bij het gezelschap. Het geheel heeft iets weg van 'Er zit meer in een liedje' van Samson en Gert en dat geeft het optreden een mooie opbouw. Afgezien van sporadisch een jengelend kindje en een vallende gsm, is het de volle twee uur muisstil in de tent. Het hele optreden door is duidelijk te merken aan zijn mimiek dat hij met hart en ziel speelt. Het publiek beloont Ludovico en zijn medemuzikanten met meerdere staande ovaties.

Ão

Ão is een Belgische vierkoppige band met Portugese roots. Op maandag worden ze op de Garden Stage ontvangen door een zittend publiek, klaar om verrast te worden. Vanaf de eerste noten grijpt de pakkende stem van Brenda Corijn je naar de keel. We worden meegenomen van typische saudade-nummers, naar meer experimentele muziek die inspiratie gehaald heeft bij FKA Twigs. Elk nummer is even intrigerend, maar de emoties zijn bij het ene al meer aanwezig dan bij het andere. Ze spelen ook twee ‘geheime’ nummers van hun aankomende plaat. Hier doen ze de bas goed doorklinken en begin je zelfs zittend mee te bewegen. Al bij al is het optreden een ongelofelijke onderdompeling in het Portugal waar de mama van Corijn opgroeide. Ão is een band om in het oog te houden. Wij kijken alvast uit naar hun eerste album, verwacht in oktober.

Nils Frahm 

Contemplatief ineengedoken en met de rug naar het publiek: het belooft een duistere, intieme avond te worden met Nils Frahm. De Duitse componist met honderd-en-een toetsen is geen showman of crowdpleaser, maar met een subtiele eerlijkheid kruipt hij in de kleren van het publiek. Omgeven door knopjes, synths en onherkenbare instrumenten creëerde Frahm een bubbel waarin elegische nocturnes afgewisseld werden door loeiharde bassen en beats. Na een bezwerende soundscape draait Frahm zich dan toch om. Een korte bedanking, Gent Jazz. En "happy to be there." Hij is een man van klanken en weinig woorden. Nu en dan werden de pianosolo’s zo intiem dat het publiek bijna geruisloos stond te kijken – Frahm neuriede mee op zijn kinderlijk warme, nostalgische melodieën. En bij elke stem uit het publiek werd 'shht' gefluisterd of een zachte elleboogstoot gegeven. Zo van 'luister'. Alsof je 's nachts in Frahms woonkamer zit en hem zeker gehoord wil doen voelen. Hij werd gehoord. En na een overdonderend applaus van een betoverde, organische massa verliet hij op kousenvoeten het podium.

Stavroz 

Eclectisch, bubbelend en voortgestuwd door een band met energie voor duizenden: Stavroz hield de hartslagen hoog op Gent Jazz. De vier vrienden vonden elkaar in Oost-Vlaanderen en creëerden een unieke sound waarin house, techno en jazz in elkaar overvloeien. De saxofoon hield ongedwongen handjes met de zinderende bassen en repetitieve verzen. Binnen het vierkoppig gezelschap was de chemie bijna tastbaar. De muzikanten van Stavroz wisselde blikken uit met elkaar, met het publiek, en opnieuw met elkaar, en dan weer met het publiek. Als een besmettelijke ballon vol enthousiasme die speels over en weer werd gegooid. Na een tiental minuten was het publiek al samengesmolten tot een zweterige massa middenin een tent die daverde op zijn fundamenten. Joelen, klappen, dansen, draaien en nog meer dansen: er hing elektriciteit in de lucht donderdagavond. Na Nils Frahm's melancholie was de dansbaarheid van Stavroz misschien een collectieve opluchting. Alsof er een gedeelde gedachte boven de dansende lichamen zweefde: "Oef, dit hadden we effkes nodig."