Filmrecensie: Charlie en Hannah gaan uit

Modern zwart-wit

Charlie en Hannah gaan uit is anders, en dat is al na de eerste minuten duidelijk. De film werpt het gezapige, en soms knullige, imago van de klassieke vlaamse film volledig van zich af en meet zich in de plaats hiervan iets nieuws en artistieks aan.

De film is het regiedebuut van Bert Scholiers. Zelf heeft hij naar eigen zeggen een late studententijd gehad, die een belangrijke bron voor inspiratie was voor veel van de dialoog in de film. Het is dan ook die combinatie van doodnormale gesprekken met compleet van de pot gerukte situaties die de film voortduwt, en de kijker blijft boeien. 

De twee vrouwelijke hoofdpersonages gespeeld door Evelien Bosmans en Daphne Wellens, respectievelijk Charlie en Hannah, spelen hun rol met verve. Ook Frances Lefebures personage is kleurrijk, opmerkelijk, aangezien de film voornamelijk in zwart-wit gefilmd is. Ze heeft met "Ik ben de Ghandi van het muilen" een van de beste oneliners van de Vlaamse cinema gescoord. De film focust vooral op vrouwelijke personages, die de regisseur naar eigen zeggen interessanter vindt dan mannelijke. Dat is ook enigszins te merken aan de inwisselbaarheid van de mannen in de film, die weinig diepgang meekrijgen.

Spacen in de cinema

Volgens De Morgen tapt deze Vlaamse film uit een ander vaatje en is hij met zijn ietwat aparte invulling een lekkere aperitief voor een nachtje uit. Of dat ook voor een groot publiek zo is, is een andere zaak. Een knappe film, maar eerlijk gezegd kunnen we ons wel inbeelden dat pratende borsten, vliegende ananassen en een Italiaanse fake horror scene tussendoor voor sommigen een brug te ver is. Om nog maar te zwijgen over een personage genaamd ‘piemelboy’, dat de grenzen van lichamelijke integriteit en goede smaak schromelijk overschrijdt. In tijden van het #metoo-debat biedt dit stof tot nadenken, wat de regisseur ook beaamt. Actrice Daphne Wellens knikte bevestigend toen we de opmerking maakten dat er in de film nogal lacherig gedaan wordt over redelijk pijnlijke ervaringen. “Als speelster vind ik het fijn om niet te moeten oordelen. Als kijker hebben de dingen het meeste effect op mij als ikzelf mag oordelen of ervaren.” Het expliciet niét met de vinger wijzen is een manier om de kijker te doen nadenken, iets waarin regisseur Bert Scholiers ruimschoots geslaagd is. 

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen