Het Film Fest Gent doet alle cinefielen uit de zetel bewegen om haar selecties op groot scherm te kunnen zien. Wat beeldmateriaal van eigen bodem kon natuurlijk niet ontbreken en zo kregen we de Vlaamse productie Façades, de nieuwe film van het regisseerduo Nathalie Basteyns en Kaat Beels, te zien.
"Ze wilt me niet meer", zegt de vader (Johan Leysen) van de veertigjarige Alex (Natali Broods), en langzaam laat hij los dat de plotse omkeer in affectie bij haar moeder aan het opbiechten van zijn intense, liefdevolle affaire van dertig jaar terug ligt. Als een gewond dier schiet de moeder het huis uit, de moeder die vijftig jaar lang de sloffen voor de inmiddels doorzeten sofa schoof, die ervoor zorgde dat de afstandbediening altijd in de buurt was, en die de was staakte om de telefoon op te nemen wanneer vaderlief verdiept was in zijn favoriete show. Die moeder had er genoeg van.
De affaire verwondde niet enkel de moeder. Via flashbacks komen we erachter dat de tienjarige Alex tijdens een van de reguliere cinemabezoekjes door papa in het donker werd achtergelaten, waarna ze even later op zoek ging naar zijn auto in de parkeergarage. Met een Titanic-achtige liefdesscène (de ruit waar de hand van de blonde minnaresse tegen belande, was nog net niet bedampt) maken de regisseurs ons en Alex duidelijk dat haar overspelige vader dat adjectief wel verdient. Uit angst kroop ze onder de auto. Helaas voor onopgemerkte Alex stond de auto niet op een boot, maar in een autogarage, en zag overspelige papa na de zaadlozing geen andere uitweg dan over Alex' been heen.
Dertig jaar later moet Alex leren omgaan met dat gigantische litteken (letterlijk in het begin van de film, maar verbazingwekkend genoeg ook figuurlijk naarmate de film evolueert) dat zich op de achterkant van haar kuit heeft genesteld, alsook manlief (Theo Maassen) die een ander lief had (of heeft?), en een moeder die haar vader heeft laten stikken. Dat doet ze door de reactie van haar moeder op het bedrog af te keuren, maar zelf het bedrog van haar man af te keuren door bij haar oude, dementerende en knorrige vader in te trekken en voor hem te zorgen zolang moeder er niet is.
Wanneer de moeder in een van de laatste scènes met hangende pootjes terugkeert, geeft ze met tranen in de ogen toe dat ze op een bepaald moment echt op het punt stond om te vertrekken. Ze zou het vliegtuig ergens heen nemen en nooit meer omkijken. "Maar wat moet ik als zeventig jaar oude vrouw nog alleen in het buitenland aanvangen?", vraagt ze zich met een gebukt hoofd af.
Zowel vader als dochter feliciteren haar met die keuze. "We zijn blij dat je weer thuis bent", klinkt het. "'Façade' is een karaktergedreven drama over familie, bedrog, zelfbedrog en de kunst van het vergeven", beweert flandersimage.com, maar het vergeet hierbij dat een Stockholmsyndroom niet hetzelfde is als vergevingsgezindheid.
In 'Façades' wordt er al dan niet doelbewust bevestigd dat vrouwen die trouwden in de jaren 60 het moeilijk hebben met emancipatie en het opbergen van de heteronormatieve droom (huisje, boompje, ventje), alleen wordt het in deze film aangemoedigd als een grootmoedig bewijs dat liefde vooral oogjes dichtknijpen inhoudt. En een volledig verlies van zelfwaarde.
De regisseurs slaagden erin om een mooie cinematische omgeving te scheppen, alsook een aantal goede acteerprestaties neer te zetten. Het is enkel jammer dat ze het verhaal niet om de personages, maar om de verwachtingen van het publiek laten draaien. De karakterontplooiing was bijgevolg veel te oppervlakkig en kwam vaak artificieel over. Ook de kant-en-klare brokjes die het publiek werd gevoerd, voelden soms denigrerend en betuttelend aan, zoals de overexpliciete flashbacks.
Kortom, een film met potentieel en een overwegend goede cast, maar met een verhaal dat niet over mensen gaat.
Reactie toevoegen