Een stil huisje op Museumnacht

Tussen de massa cultuurliefhebbers die de Gentse musea vorige week donderdag afschuimden was er ook stilte: een performance in een afgesloten ruimte. Maar bij toeschouwers achteraf een oorverdovend geraas van gedachten.

Sinds donderdagavond, museumnacht, betrap ik me erop, vol degout, een lied te neuriën uit de donkerste passages van België.

Vijf studenten performance aan het KASK kregen een opdracht van een docent, Laura Nsengiyumva, gespecialiseerd in dekolonisatie.

Ze moesten een “performatief antwoord” formuleren op het incident van Pukkelpop, afgelopen augustus. De gebeurtenis waar niet werd meegezongen met Kendrick Lamar, maar waar een muzikale restant van de kolonisatie luidkeels werd gedeclameerd. “Handjes kappen, de Kongo is van ons” (sic).

“Performance draait om de belevenis, een belevenis die enkel jou toebehoort”, vertellen Anaïs Maes en Friedle de Meyere, twee van de studenten.

Net omwille van die intrinsieke beleving, is de performance beschrijven niet meer dan mijn eigen belevenis tastbaar maken, maar, kort geschetst: een groep van vijf museumbezoekers staat voor wat op een hut of huis lijkt; zonder aanwijzing, er wordt besloten binnen te komen. En dan sta je daar, in een nagebouwd huisje, afgesloten van het (extreem drukke) SMAK, overdonderd door elementen barstend van symboliek. Een gordijn gaat open, een tiental jongeren staan onberoerd op een verhoog. De toeschouwers gevangen tussen de performers in, die psalmodiërend “De Kongo is van ons” beginnen te reciteren.

Toen we buitenkwamen, was het stil.

De dafalgan nemen tegen schuldgevoelens over kolonisatie en haar sterke ruïnes in de maatschappij vandaag, werkt niet meer.

Ze zeggen het zelf, “Vijf witte kunststudenten” die een performance opzetten over zo’n gevoelig (maar cruciaal) thema, dat is niet vanzelfsprekend.

Er werd gediscussieerd over privileges, “diegene die je hebt en die je niet hebt”, zegt Delphine Mertens, over wat de 'norm' is en welke discriminaties je ondergaat als je daarvan afwijkt. Over de activist achter de artiest. Discussies waar je op een familiefeest zelden heelhuids mee zou buitenkomen, maar waar hier een rijke performance uit is gevloeid.

Op zich dus al een prestatie, om met vijf studenten, Anaïs, Friedle, Delphine, Maïthé Truyens en Titus de Sutter tot een ijzersterke, intelligente en uiterst clever stuk te komen.

Welke betekenissen de toeschouwers ook zouden kunnen toekennen aan de performance, die “zowel bij de ontwikkelaar als de ontvanger anders is”, zoals Maithé vertelde: er is hoop voor de toekomst van de Gentse performance en misschien hoop op het correct omgaan met kolonisatie en de naweeën ervan.

Niet “de Kongo is van ons”, wel “de verantwoordelijkheid van de kolonisatie afkeuren, net als elke vorm van onderdrukking en discriminatie, is van ons”.
 

0
Gemiddeld: 4.3 (3 stemmen)

Reacties

Bericht: 
prachtige woordkeuze werd helemaal meegezogen in deze tekst bisou kato

Reactie toevoegen