De NMBS doet het weer

Het was een tijdje geleden dat ik me ergerde aan de zuivere onkunde van de NMBS, maar dat kwam enkel doordat het coronavirus mij noodzaakte de trein niet meer te nemen. Het was nog nooit zo helder in mijn hoofd. Tot vandaag. Vandaag overtrof ze zichzelf alweer en kraakt het luider dan ooit onder mijn hersenpan.

Verwondering was er al lang niet meer: is er geen verstoring van het signaal aan een overweg, dan ligt er wel een omgekantelde pikdorser op het spoor of een koe die net zijn bevalling heeft ingeleid. Maar vandaag was frustratie noch woede van de partij. Men zegt wel eens dat rouw verschillende fasen kent. Voor het eerst voelde ik hilariteit. Lichthoofdigheid bijna. Een vloeipapiertje lsd is er niks bij.

Berusting is vast de laatste fase, en dat is een teken aan de wand.

Ze kennen mij bij de NMBS en vrezen waarschijnlijk al mijn naam. Klachtenbrief nummer x ligt vermoedelijk veilig in een verlaten schuif. Die Marjan Suffys, we zullen die maar in de gaten houden, voor ze het volk oproert en het systeem aan de kaak stelt. Maar vandaag stuur ik geen klachtenbrief. Berusting is vast de laatste fase, en dat is een teken aan de wand.

Vandaag kreeg ik het heuglijke nieuws dat mijn driemaandelijks abonnement van 78 euro, dat ik omwille van de coronacrisis slechts een maand kon gebruiken, voor dertig procent zou worden terugbetaald. Ik verwacht weinig in coronatijden en ben zelf ook zeer mild. We hangen witte lakens buiten en laten ons voorschot aan Airbnb voor een reisje dat er niet is gekomen maar gewoon voor wat het is, maar de administratieve toeslag van tien euro die de treinbarbaren mij stevig inpeperden, nam al mijn geloof in de mensheid weg. Een administratieve kost omdat ik geld terugvraag voor een abonnement dat ik niet kon gebruiken? Op het luttele bedrag van amper twintig euro dan nog! Betaal mij gerust geen rotte frank terug en gebruik het geld om jullie naam te zuiveren, bende gangsters. Maar vraag toch geen administratiekosten van tien euro! Zelfs Rock Werchter doet dat niet voor zijn tickets van 250 euro. Of was het omdat ik de klantendienst raadpleegde? Al een geluk dat ik dan toch een memorabele service mocht genieten. De paraatheid is al dezelfde als in de trein. Daar komt de conducteur nog schaamteloos kaartjes knippen wanneer hun treinen uren vertraging opgelopen hebben door een briesje wind. Ik begrijp heel goed waarom de gepensioneerde creep die mij vorige zomer aanklampte op de trein zo graag wilde benadrukken dat Infrabel, waar hij werkte, niets, maar dan ook niets met de NMBS te maken heeft. Ik ben alvast door het dolle heen dat ik geen geld hoef op te leggen. Oef, hadden ze me even op de kast gejaagd!

Een nieuw bericht komt dan bij onwetende Cindy terecht, en dan begint het opnieuw

Log, incapabel en waardeloos is het. En bovendien geraak je er nergens mee. Of hoogstens te laat. En toch zo’n lef. Lef om af te sluiten met een 'tot binnenkort, in de trein'. Ik vraag mij af of de man die mij mededeelde dat ik van de schamele twintig euro die ik zou terugtrekken nog tien euro mocht afgeven voor administratieve doeleinden – was het tijd voor een broodje tartaar misschien? – zich schaamde of eerder zat te grinniken achter zijn bureau. Het moet toch een van de twee zijn? Ligt de collectieve bore-out aan de basis? Helaas, op een no-reply kun je niet in beroep gaan. Een nieuw bericht komt dan bij onwetende Cindy terecht, en dan begint het opnieuw. Rekenen op de moedeloosheid van de burger, dat is goed gezien.

Mijn tijd komt nog wel, stelletje hufters.

De maat is vol. Talloze verloren ritten, aangereden schapen, vastzitten tussen een slecht afgestemde deur, elektrocutie riskeren, een boete van 100 euro in Saint-Ghislain incasseren omdat ik de conducteur 'een loer had gedraaid' – die Walen kunnen gewoon geen Frans –, slagbomen die in de bovenleiding vernesteld zitten, je kunt het zo gek niet bedenken. En nu, nieuw in de catalogus: de administratieve kost! Tien euro. Het blijft door mijn hoofd spoken. Niet het idee dat je daar vier quattro formaggi's van Boni mee kunt kopen, maar de prangende vraag waarvoor het eigenlijk moet dienen. Vindt de overschrijving plaats op een beschutte werkplek misschien? Stel dat je een pizza van twaalf euro gaat halen bij de Italiaan in de buurt en dat hij je bij afhaal vier euro extra aanrekent omdat hij ervoor heeft gezorgd dat de pizza een korst heeft. Een Italiaan uit de duizend, je krijgt een bodem bij je pizza voor een prikje! Nooit Meer Bodem-Stress.

Ik weet het wel, er valt niemand met de vinger te wijzen, het is een overheidsinstelling. De man die mij de brief stuurde is waarschijnlijk een snoepje dat zich gewoon aan het boekje houdt - 'geld aftroggelen voor dummies'. Het is een beetje zoals de 'één-en-ondeelbaarheid' bij het Openbaar Ministerie: zolang geen schuldige kan worden aangewezen, blijft de boel zorgeloos draaien. Vierkant dan wel. Privatisering, ik heb zo lang met mijn hoofd geschud. Wat maakt het ook uit dat het een stuk duurder wordt, mocht dat betekenen dat we ineens de trein kunnen nemen voor een sollicitatiegesprek of een assisenzitting. Misschien neem ik het heft ooit zelf wel in handen.

MJ-railways

Tot uw dienst, in de trein.