Chico Freeman - Brad Mehldau - Hudson

Lohiers - Postma - Gerstmans trio

De sfeer was meteen gezet toen deze drie rasmuzikanten uit de lage landen het hoofdpodium mochten openen. Naast een prachtige versie van 'Luiza' van Antonio Carlos Jobim, waren het vooral eigen composities die indruk maakten. Pianiste Nathalie Lohiers kwam niet altijd overtuigend over tijdens haar bindteksten, maar kon haar verhaal volledig kwijt in haar lyrische muzikaliteit, zoals in het door Tristano beïnvloede nummer ‘Everything we need’. Inderdaad, met zo’n swingend trio had ze niet eens een drummer nodig.

 

Brad Mehldau trio

Bij een stilistische duizendpoot als Brad Mehldau is het altijd afwachten wat, en hoe hij zal spelen. Hoewel de virtuoze pianist vorig jaar een matige indruk had nagelaten toen hij met John Scofield op Gent Jazz speelde, wordt hij hier vooral herinnerd om zijn meesterlijke performance in 2009. Met dezelfde formatie (Jeff Ballard op drums, Larry Grenadier op bas) kwam hij vanavond een vervolg brengen op dat succesverhaal, dat hij vloeiend inleidde met bindteksten in het Nederlands. Is er iets dat deze man niet kan? De set begon rustig met eigen werk, en bouwde op met enkele standards, zoals het vluchtige ‘Long Ago And Far Away’ of de ballad ‘I Fall In Love Too Easily', om met het bisnummer 'Tenderly' te eindigen. Trippy en relaxed, maar op geen enkel moment voelden we de neiging om stiekem even de tijd te checken. Dat we wel eens afgeleid werden door het hangende bierbuikje dat zichtbaar werd bij het buigen voor de piano, was slechts een herinnering dat deze god toch ook een mens is.

Is er iets dat Brad Mehldau niet kan?
 

Chico Freeman Plus+Tet

Hoogtepunt van de avond kwam voor sommigen uit onverwachte hoek. Chico Freeman zegt u misschien weinig, maar deze 68-jarige tenorsaxofonist speelde onder meer met Dizzy Gillespie, Sun Ra en McCoy Tyner. We kregen een uiterst energieke bluesy en toegankelijke performance te zien vol speelplezier van de muzikanten. Met name drummer Rudy Royston stal de show, volledig naar het genoegen van zijn rondhuppelende bandleider. Maar zijn kunsten ging ook het publiek niet onopgemerkt voorbij: na elke solo kreeg hij een staande ovatie, teminste toch van die ene overenhousiaste drumfanaat op de tweede rij.  Opmerkelijk was de gastmuzikant Anthony Kerr op vibrafoon: hij speelde vermoedelijk voor het eerst mee en moest zich duidelijk concentreren op het spelen van de bebopthema's. Dat zorgde voor extra spanning, zeker toen hij tijdens een nummer z'n iPad liet vallen van z'n pupiter. Alsof hij nog niet nerveus genoeg was, viel even later ook nog eens het volledige licht uit op het podium. Het kon de doorwinterde band echter niet uit haar koers brengen. Freeman danste zelfverzekerd, het publiek klapte met het ritme mee. 

Drummer Rudy Royston stal de show, volledig naar het genoegen van zijn rondhuppelende bandleider

Hudson

Werd de band Hudson genoemd om te verwijzen naar de noodlanding van Vlucht 1549 in de Hudson? Want deze machine had duidelijk enkele problemen. Nochtans was deze superband de belofte van de avond: vier rotten in het vak die zich in avontuurlijk wagen aan een het coveren van klassiekers uit  Hudson kwam maar moeilijk van de grond en slaagde er ook voor de rest van de set niet in om muzikale hoogvliegers te produceren. “It’s not my day, guys”, leek de legendarische drummer Jack DeJohnette te denken, en ook de andere bandleden konden zich maar wankel staande houden. Letterlijk zelfs in het geval van gitaarfenomeen John Scofield, die was meer bezig met prutsen aan zijn knoppen dan swingend het voortouw te nemen. Pas vanaf het derde nummer kwam er meer groove in de set, en ontdooide de lethargie bij een deel van het publiek. Voor anderen was het kwaad dan al geschied: de vrouw naast ons kocht zelfs online een wasmachine in de uitverkoop van Krëfel. Alleen de geluidbalansproblemen kunnen als verzachtende omstandigheid aangehaald worden. De weinige power op het podium kwam vooral van de versterker, die scherp en agressief geluid door de boxen joeg. Veel dB, weinig seks, zelfs bij de cover van Jimi Hendrix’ 'Castles made of sand'. Dejohnette en Scofield leken wat meer plezier te krijgen in de set, maar misten zelfs met vereende krachten de fut om de gitaargod tot leven te wekken. Alleen Scott Colley wist ons nog even te verrassen met een geïnspireerde bassolo. Een volle blaas was dan ook het perfecte excuus om vriendelijk te bedanken voor het bisnummer.

De letargie was zo groot dat de vrouw naast ons maar een wasmachine kocht

 

Too Noisy Fish

Als je de kans krijgt om Too Noisy Fish te zien, grijp hem dan. Maar schop dan wel even de stoelen aan de kant, want dit trio zet je spontaan aan het bewegen. Het late uur kon de schare trouwe fans en nieuwbakken bewonderaars niet deren: de bruisende set hield de Garden Stage wel wakker. Too Noisy Fish nam de gelegenheid te baat om vooral materiaal van hun nieuwe plaat Furious Empathic Silence te presenteren. De kersverse muziek was voor het drietal nog even wennen, met een kleine onzekerheid hier en daar als gevolg. Maar verder was het puur genieten van hoe deze rasmuzikanten versmelten met hun respectievelijke instrumenten, tot het haast onmogelijk werd om te zeggen waar muzikant eindigde en instrument begon. Ongelooflijk welke klanken Kristof Roseeuw uit zijn contrabas weet te puren. Pianist Peter Vandenberghe deed niet onder in spektakelwaarde en maakte indruk met een compositie gebaseerd op het enige akkoord dat hij nog kon spelen na een polsbreuk. De heren halen hun inspiratie wel vaker op onverwachte plaatsen: bij ‘klassieke’ componisten zoals Ravel en Messiaen, rock, ambient … Het resulteerde in nummers die begonnen met een intieme pianosolo, aangevuld werden met experimentjes op drum door Toon Verbruggen en explodeerden in een opzwepend samenspel. Ambiance verzekerd met nummers als FUQ (Frequently Unanswered Questions) en Turkish Laundry. Het kleine, maar enthousiaste publiek kreeg nog twee bisnummers cadeau en werd swingend de nacht ingestuurd.

Het is onmogelijk om te zeggen waar muzikant eindigt en instrument begint