Belgische producties in de kijker

Op het jaarlijkse Film Fest Gent mag natuurlijk de Belgische creativiteit niet ontbreken. Dit is een selectie van de redactie.

"Poëtisch realisme", dat is hoe de regisseurs van 'Roomies' de serie beschrijven. Ze slaan daarmee de nagel op de kop.

Flo van Deuren en Kato De Boeck schetsen een mooi portret van studenten die hun weg zoeken in het leven en daarbij steeds uit hun eigen ervaringen putten. Bibi (Ahlaam Teghadouini) trekt in bij Ama (Laura De Geest) op kot in Brussel. Ze zijn beiden lesbisch, maar nog hopeloos op zoek naar hun eigen identiteit. Er is een waardevol contrast tussen de twee hoofdpersonages. Bibi is nog niet uit de kast, meer verlegen en lijkt soms vast te zitten tussen wat ze moet doen en wat ze wil doen. Ama is out and proud, een wervelwind van energie, maar heeft ook haar eigen problemen. Ze lijkt die moeilijk onder woorden te kunnen brengen en duwt zo mensen weg. De tedere momenten worden afgewisseld met de soms harde realiteit van familie en Brussel. De serie komt enorm realistisch over en is daarom ook enorm herkenbaar. De eerste vijf afleveringen maken je meer dan warm voor de rest van de reeks.

Een interview met beide regisseurs vind je hier: https://www.schamper.ugent.be/daily/roomies-is-de-representatie-die-wij-...

Omdat er nog niet genoeg miserie in de Belgische selectie zat, brengt Valentina Maurel het beklijvende 'Tengo sueños eléctricos', een film die aanvoelt als een hardere versie van die Technopolis-stroombol die je haar doet rechtstaan. Je lichaam voelt bij deze film dan ook continu gespannen aan, omdat ze er fantastisch in slaagt je te laten voelen hoe moeilijk (over-)leven soms kan zijn.

Het verhaal gaat over een dochter wier liefde, net zoals die van haar vader, enkel en alleen maar lijkt te ontaarden in woede. Dit coming-of-ageverhaal zoomt om die reden in op zowel vader als dochter. Ze worden allebei steevast geportretteerd als twee zwarte gaten die in een destructieve wals gevangen zitten.

'Tengo sueños eléctricos' is een film die niet pretendeert dat ze met haar fictie de werkelijkheid kan fixen. Integendeel, de film geeft een fantastisch beeld van hoe die werkelijkheid vol moeilijke keuzes zit, met daartussen zachte momenten als donsdekens die het leven haar waarde geven. Je bekijkt deze film best met de voorkennis dat de kijker achtergelaten wordt met een uitgehold en ietwat verslagen gevoel, met slechts een theelichtje aan hoop. Het is dan ook sterk aangeraden om na het kijken van deze film een stevig dutje in te plannen.

'Finns Hiel' is een kortfilm van Cato Kusters. Zij stuurde de film in voor de Competition Belgian Student Shorts op Film Fest Gent 2022. De kortfilm won de competitie, en verdiend.

De kijker wordt meegesleurd in een puur coming-of-ageverhaal over de vriendschap tussen Arthur (Mo Bakker) en Finn (Brecht Dael). Ze boksen beiden in de club van Finns vader en ontmoeten elkaar op een ongewone manier. Arthur gaat na de training naar het toilet, wanneer Finn binnenkomt om zich te verstoppen voor zijn vader. Wanneer Finn schrikt, valt hij van de pot en verstuikt hij zijn enkel. Arthur besluit te helpen en roept de hulp in van zijn mama, die kinesist is. Dit is het begin van een mooie vriendschap. Finn probeert Arthur beter te laten boxen en Arthur probeert ervoor te zorgen dat Finn niet te veel op zijn enkel steunt. Beiden falen ze in hun opdracht, maar de band kan niet meer stuk.

De film speelt zich af in het fortje van Merksem, wat voor een interessante omgeving zorgt. Het is een industrieel aanvoelende plaats, omringd door natuur en water: het ideale speelveld voor het ontstaan van een vriendschap. De dialoog is eenvoudig, maar voelt heel natuurlijk. Dat alles wordt begeleid door een meeslepende soundtrack. Over het algemeen was het gewoon de kortfilm die het meest bleef plakken. Je zou bijna hopen dat het een langspeelfilm was. Het is een verhaal waar zeker nog meer over verteld kan worden.

Het Chelsea Hotel in New York is een iconisch gebouw. Binnen deze vier muren hebben zowel Madonna als Andy Warhole muziekvideo's opgenomen. Dat leven en dat artistieke is er in de muren gesijpeld en nooit verdwenen. Zelfs nu het verbouwd wordt, zijn er bewoners die niet weg willen en de geschiedenis in zich dragen. "All the immortals of the 20th century have probably stayed here at one point or another", beweert een van hen aan het begin van deze film.

'Dreaming walls: Inside the Chelsea Hotel' is een documentaire van de Waalse Amélie van Elmbt en Maya Duverdier. Zij trokken met een cameraploeg naar Manhattan terwijl de renovatie van het hotel in volle gang was. Dit zorgt voor een interessant toneel wanneer de verhalen van de bewoners in beeld gebracht worden. De meeste van de resterende bewoners zijn van bejaarde leeftijd. Zij vertellen vol passie over de befaamdheid van het hotel en de sterren die er hebben verbleven. De kijker wordt zo volledig meegetrokken in de sfeer van artistieke anarchie die er ooit overheerste. Terwijl we de bewoners volgen, krijgen we een beeld van hoe het hotel er in 2019 uitzag. Met zijn losse bedrading, opengebroken muren en met stof bedekte trappen, lijkt het gebouw op instorten te staan. Het is ongelofelijk dat er mensen in die chaos leven en toch is er een zekere pracht in terug te vinden. Duverdier en van Elmbt zorgen voor een mooie overgang tussen toen en nu door projecties van destijds te tonen op de nu afbrokkelende muren. Zo komen we beetje bij beetje meer te weten over de folklore die binnen en buiten het Chelsea Hotel de ronde doet. Een heerlijke reis die zeker de moeite waard is om te bekijken.

“We gingen dood toen we nog leefden”, schreeuwt Lucas tegen zijn ex-vrouw. Een zin die raakt recht waar het pijn doet, maar die ook de film Zee van tijd perfect omschrijft.

Zee van tijd is een film van de Nederlandse Theu Boermans en een co-productie met het Vlaamse Eyeworks. Het vertelt het verhaal van Lucas en Johanna. In de jaren ’80 maakte ze een wereldreis met hun vijf jarige zoon, Kai, op een zeilboot. En dan gebeurt het ondenkbare. De hele film lang wordt er gespeeld met tijd. Er zijn flashbacks naar de zorgeloze reis toen hun leven nog volledig was. Afgewisseld met momenten aan het begin van de rouwperiode en 40 jaar later wanneer Lucas beslist zijn pijn om te zetten in zijn afscheidsvoorstelling. Het wordt zo een mooi portret waarin twee versies worden getoond waarop mensen rouwen. Lucas en Johanna verschillen enorm van manier waarop ze omgaan met de tragedie en dat is ook wat hen uiteindelijk uit elkaar drijft.

Zee van tijd is prachtig in beeld gebracht met constante referenties naar de zee en de zomer waar alles is misgelopen. Het acteerwerk sleept de kijker volledig mee in de stortvloed van emoties die de ouders meemaken. Het gemis spat van het scherm. Dit alles wordt begeleid door een soundtrack van overwegend klassieke en piano muziek die door kabbelt terwijl alles wat de moeder van Kai wil, is dat het stopt. Het is een film die nog lang nazindert, maar een absolute aanrader is als je even overspoelt wil worden door emoties.

 

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen