Ik ben ne lange smalle. Dat ik maar liefst zeven centimeter groter ben geworden dan dat wat het grafiekske van het CLB voorspelde toen ik net naar de middelbare school ging, beschouw ik als een van mijn mooiste verwezenlijkingen. Op diezelfde grafiek stonden ook een aantal lijnen voor BMI-curves, met een lijn voor het 'perfect' gewicht, overgewicht en ondergewicht. Mijn lijn zakte jaar na jaar los onder de laagste projectie. "Zorgwekkend", vond de hulpverlener.
Hele vragenlijsten over mijn eetgewoontes hebben ze mij laten invullen. Ik begrijp dat het hun job is om mogelijke probleemgevallen op te sporen, maar er zijn zeker prettigere dingen als 12-jarig jongetje. Mijn oma ging bovendien helemaal mee in dat verhaal. Toen ik met haar naar de dokter moest om een sportattest te krijgen, kreeg ze hem bijna zo ver om mij af te keuren. "Het is toch maar een smal ventje, vind je niet? Hij eet niet veel thuis." Voor alle duidelijkheid, ik at wél meer dan genoeg (en gezond). Toen ik buitenkwam was ik opgelucht dat ik toch mocht basketballen het komende jaar.
"Hebt gij anorexia ofzo?"
Flash forward naar enkele jaren later. De andere jongens van mijn klas waren volop in hun groeispurt en torenden boven mij uit. Leander fitneste en Ronald was de sterspeler van de lokale rugbyploeg. Ik was plots een tenger jochie, zonder baardgroei en met een piepstemmetje. Niet dat ik daarvoor gepest werd. Ik had geluk. En toch stak dat natuurlijk.
Een buitengewoon brutale klasgenoot vroeg tijdens het omkleden voor lichamelijke opvoeding eens: "Hebt gij anorexia ofzo?" En zo begint het op een bepaald moment toch te spelen. Ik stopte met basketbal en begon met badminton, zo had ik tenminste een eilandje voor mezelf. Een tijd lang durfde ik niet met korte mouwen naar school te gaan. Mijn polsen waren belachelijk dun, zonder dat ik daar iets aan kon veranderen. Bedekken dan maar. Dat leek mij toen de makkelijkste oplossing. Later vond ik het ook bijzonder onaangenaam om te zwemmen in een publiek zwembad. Het voelde alsof iedereen naar mij keek. Ik was me zeer bewust van mijn lichaam met weinig kleren aan.
De groeispurt kwam er uiteindelijk toch! Op een jaar of twee tijd schoot ik de lucht in en liet ik de anderen achter mij. Nu ben ik 1 meter 89 en nog steeds een spicht. Maar een spicht met zelfvertrouwen, dat zeker. De dunne polsen zijn gebleven, de ingedeukte borstkas ook. Als ik een broekriem koop moet ik aan de kassa gaan vragen of ze een paar gaatjes extra zouden willen prikken. En nog altijd vrees ik de gym. Ach, laat die gains maar zitten, ik stuif jullie wel voorbij op de Sint-Kwintensberg. Kijk naar mij! Ik ben een outlier.
Reactie toevoegen