Algemene Vergadering PFK: 4 doden en 17 gewonden

We bevinden ons in de plenaire vergaderzaal van studentenhuis de Therminal, een plek van samenwerking, vrede en mensonterend saaie vergaderingen. Een van die vergaderingen is een maandelijkse samenkomst van de politieke en filosofische verenigingen van het PFK. Regen tokkelde zachtjes tegen de ramen terwijl de afgevaardigden van de verenigingen geduldig de start van hun bijeenkomst afwachtten. Niemand kon op dat moment voorspellen welke rampspoed er hen te wachten stond. 

Toen de voorzitter het eerste agendapunt aankondigde, keerde deze kalme sfeer volledig om. "De nationalisering van de Overpoort en de herinvestering van de winsten in sociale voorzieningen." klonk het voorstel. Een alliantie van linkse verenigingen had de voorbereiding gekaapt. Een woelig debat volgde. Verwijten en dierlijke metaforen werden door de zaal geworpen. Twee uur later gooide het liberale LVSV olie op het vuur: "Dan privatiseren wij het universitair onderwijs!" Beide voorstellen vallen ver buiten de bevoegdheden van het PFK. 

De gemoederen verhitten terwijl er zich twee kampen vormden. LVSV werd bijgestaan door de Vlaams-nationalistische NSV en KVHV, op voorwaarde dat het geprivatiseerde onderwijs nooit ras, klasse of andere kritische onderwerpen mag aansnijden en dat alle professoren de Vlaamse Leeuw vanbuiten leren. Tegenover hen stonden Comac, Jong Groen, de Jongsocialisten en 'T Zal Wel Gaan. Het christendemocratische CDS wisselde, omdat het niet over euthanasie ging, 14 maal van kamp.  

Vanop de hoogste verdieping scheurden de linkse verenigingen zich af van het PFK en vormden de Unie der Socialistische Sovjetverenigingen

KVHV trok als eerste de wapens door de poten van tafels af te breken om als slagwapen te gebruiken. Als reactie scherpte Comac hun vlaggen, die ze traditiegetrouw overal mee hebben, tot speren om naar de tegenstanders te werpen. De vergadertafels werden op hun zijkanten gesmeten als barricades.

Na een korte stellingenoorlog, bijgestaan door het heen en weer werpen van stinkbommen, verlieten beide kampen het slagveld langs tegenovergestelde uitgangen. Omdat de Therminal slechts een enkele deur naar de buitenwereld kent, behoudens een stinkende kelder waar enkel Schamperredacteurs durven te komen, zaten de twee groepen vast.

Vanop de hoogste verdieping scheurden de linkse verenigingen zich af van het PFK en vormden de Unie der Socialistische Sovjetverenigingen. Die naam werd gekozen nadat de vijf leden van Jong Groen en de Jongsocialisten uit linkse onenigheid het gebouw via een raam hadden verlaten. 

Op het gelijkvloers bundelden KVHV en NSV hun krachten tot Klein Dietsland: een halfslachtig uitgedachte droom voor een unie tussen Nederland en Vlaanderen. LVSV had de kamer verlaten wanneer iemand aan hen een pen vroeg om de nieuwe groepsnaam op een banner te schrijven. Dat leek volgens de liberalen te veel op een belasting, waarna ze al tierend de kamer uitstormden. 

Na een reeks schermutselingen met 4 doden en 17 gewonden tot gevolg, wisten de strijdende partijen tot een wapenstilstand te komen. Het PFK werd in ere hersteld en er werd amnestie verleend aan alle strijders. Om halfzeven 's morgens klopte de voorzitter, die net terugkwam van de Overpoort, de vergadering af. "Dit was een van de kalmste PFK-vergaderingen van het jaar!", liet hij nog vallen.