'Op een andere planeet kunnen ze me redden'

Een briljant boek van de nog briljantere Lieke Marsman. Een half loflied vol goden, ufo's, kwantummechanica en christelijke denkers. Een filosofisch vuurwerk over hoop: vergezocht of aards, alles beter dan berusting. En eerlijk? Ik geloofde elk woord dat ze schreef. 

Lieke Marsman weet dat ze doodgaat. Natuurlijk, dat weten we allemaal, maar zij wéét het en schrijft het op. De dood is niet het vreemde goedje in de doos van Pandora die absoluut niet open gedaan mag worden. Zij kijkt er recht in, lacht misschien zelfs even en vraagt zich dan af: wat als er nog meer is? Een god, een stel aliens in een ufo, of toch iets anders? 

Hoe kan het dat in een wereld van overvloed patiënten nog steeds moeten bedelen voor een kans op genezing?

Normaal gezien vind ik foefelen met markeerstiften in boeken heiligschennis, maar de volgende zinnen die Lieke neerpende heb ik gemarkeerd, onderstreept, en pijltjes bij gezet. "Het is gezapig altijd juist te handelen. Het is saai je expres te misdragen. Maar het is geweldig niet te weten wat je nu eens zult doen." Voor een controlefreak als mezelf woorden die ik maar al te graag in mijn hoofd zou laten graveren. Een gesprek met een wildvreemde. Een dwaaltocht zonder route. Naar een boek grijpen puur omdat de kaft blauw is. Een nummer intoetsen dat je al jaren niet meer belde. Een beslissing nemen zonder het vijftien keer af te wegen. Want precies daar, in dat losse, dat onvoorziene, schuilt de echte schoonheid van het leven. Iets met carpe en diem, Horatius wist het eeuwen geleden al. Pluk de dag, ook al zit er een scheurtje in en loopt hij niet volgens plan. Lieke schreef het na. En ik? Ik probeer het stilletjes te leren.

Wat me ook hard raakte was haar woede die ze − volkomen terecht − afvuurde op farmaceuten. Die miljarden binnenharken alsof het niks is, maar als het gaat om onderzoek naar zeldzame ziekten? Dan blijft het plotseling akelig stil. Lieke legt de schaduwkant van die, voor mij onbekende, industrie pijnlijk bloot, zonder omwegen, zonder soft te worden. Want hoe kan het dat in een wereld van overvloed patiënten nog steeds moeten bedelen voor een kans op genezing?

Ik zou nog zo en zo veel over dit boek kunnen neerpennen, discussiëren en filosoferen. Over hoe haar woede me wakker schudt en haar hoop me vasthoudt. Over hoe haar boek niet zomaar letters op papier is, maar een reddingsboei in een zee van vragen. Maar misschien moet ik het hierbij laten, niet omdat ik uitgepraat ben, maar omdat sommige boeken nu eenmaal verder moeten leven in wat ze bij je losmaken, niet in wat je erover zegt.