Herinner je je 13 oktober nog? Dat moment waarop je met een rood potloodje in je hand in het stemhokje stond. Of misschien zat je onderuitgezakt in de zetel, terwijl de televisie ruiste en het weer buiten weinig reden gaf om op te staan.
Want ja, deze keer hoefde het niet: geen opkomstplicht, geen verplicht bolletje. En dat hebben we geweten. In heel Vlaanderen vielen de stemlokalen stil, in sommige gemeenten durfde je nauwelijks hardop te zeggen hoeveel mensen er maar kwamen opdagen. Hebben we echt geen zin meer in dat simpele bolletje? Of geloven we niet meer in het spel dat de politici spelen?
Het is alsof we de rots van Sisyphus telkens opnieuw naar boven duwen
Ik weet het, je hebt dit vast al tig keer gehoord, maar het blijft broodnodig om deze boodschap te herhalen. We mogen nooit vergeten dat onze voorouders hebben gevochten voor het stemrecht dat jij nu achteloos bezit. De kans is groot dat je overgrootmoeder niet eens mocht stemmen, simpelweg omdat ze een vrouw was. Stel je voor: een maand geleden, jij lekker op de bank, zonder reden om op te staan. Niet omdat je geen zin had, maar omdat enkele machtige mannen hadden besloten dat jouw stem er niet toe deed. Hoe moet het tijdens 13 oktober gerommeld hebben op de kerkhoven? Alle voorouders die zich omdraaiden in hun graf, boos om wat er met hun strijd is gebeurd.
En dan is er het eeuwige geklaag: de tooghanger die mopperend praat over de hoge salarissen van politici, de Karen in de supermarkt die het systeem afkraakt, en die ene nonkel die luidkeels de anderen de schuld geeft. Maar beste tooghanger, Karen en nonkel, zijn jullie gaan stemmen? Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat men soms moet ventileren over alles wat er mis lijkt te gaan, van onze Vivaldi's tot raketijsjes. Maar ergens moet de vicieuze cirkel toch doorbroken worden. Als we niet gaan stemmen, als we die kans niet grijpen, wordt onze democratie incompleet en is niet iedereen vertegenwoordigd. Enkel zij die die bewuste zondag hun zetel verruilden voor het stemhokje bepalen dan de uitkomst. Wat rest, is een eenzijdige politiek. En precies die eenzijdigheid zorgt ervoor dat de tooghanger, de Karen en de nonkel weer in hetzelfde refrein vervallen. Het is alsof we de rots van Sisyphus telkens opnieuw naar boven duwen.
It may be one small vote for you, but one giant leap for our democracy
Herinner je je de fantasierijke dromen van je kindertijd? Waar zijn ze gebleven? Ik geloof dat politiek daarop moet lijken. Politici hebben de macht om onze samenleving te veranderen in onze droom, hoewel sommigen inderdaad hun taak niet serieus nemen. Ik weiger echter te geloven dat iemand een politieke carrière begint om de wereld slechter te maken.
Dus sta op, pak dat rode potlood en maak gebruik van het recht waar velen voor ons voor hebben gevochten. It may be one small vote for you, but one giant leap for our democracy.
Reactie toevoegen