Over het leven op kot zijn al genoeg middelmatige Vlaamse tv-series gemaakt, maar soms overtreft de werkelijkheid de fictie. Drie redacteurs klappen uit de biecht en delen de traumatische ervaringen en grensverleggende openbaringen die hun kot hen al opleverde.
Restafvalterreur
Yana: "In mijn tweede jaar kregen we in het eerste semester een nieuwe kotgenoot op het gelijkvloers. Toen ik na de lesvrije week de sleutel voor de eerste keer in het slot draaide, werd ik meteen begroet door een onfrisse stankwalm in de gang. In mijn kot zelf wemelde het van de vliegjes, ondanks de koude temperaturen buiten.
Een paniekgolf overspoelde mij. Had ik voor mijn vertrek in een manische episode twaalf kilo bananen gekocht die nu lagen weg te rotten in de fruitmand? Was er een kotgenoot overleden en lag die nu te ontbinden ergens in de gang? Edoch, er was nergens een lijk of tropische vrucht te bespeuren. Mijn kotgenoten klaagden over hetzelfde probleem. Tot ons afgrijzen werden de vliegen niet lang daarna bijgetreden door kakkerlakken.
Jordy, als je dit leest: ik wil graag mijn gele vaas terug
Pas toen de nieuwe jongen na een tegenvallend semester zijn woonst verliet, kwam de waarheid aan het licht. Mijn kotbaas haalde de ene vuilniszak na de andere uit zijn kamer. De heer in kwestie had zich nooit de moeite getroost om ook maar één groene zak buiten te zetten, met de heropleving van de Egyptische plagen tot gevolg. Soms is er daar geen wraaklustige godheid, maar enkel een muffige achttienjarige voor nodig.
We hebben nooit een woord met hem gewisseld en konden zijn drijfveren dus nooit achterhalen, maar gedurende zijn verblijf was hij wel slinks genoeg om enkele van onze spullen te stelen. Jordy, als je dit leest: ik wil graag mijn gele vaas terug."
Omarm je innerlijke bomma
Leone: "Mocht je een nagelbijtend spannende, plaatsvervangend beschamende of giechelend grappige anekdote van mijn eerste week op kot verwachten, dan bied ik je vooraf al mijn excuses aan. Meer nog, ik waarschuw je om tijdens het lezen niet in te dommelen richting dromenland.
Tijdens mijn eerste week op kot deed ik een grote ontdekking. Terwijl ik verbaasd was door de onverwachte wending, bleken mijn vrienden en familieleden al lang een vermoeden te hebben. Voor hen kwam het dus niet als een donderslag bij heldere hemel, maar voor mij was het een openbaring die alles op zijn kop zette.
Het bommaleven, daar heb ik het over. Een oude ziel gevangen in een jong lichaam: ik weet niet hoe ik het minder cringe kan zeggen. Laten we maar gewoon toegeven dat ik een voorliefde heb voor hobby's die doorgaans zijn weggelegd voor degenen met een gezegende leeftijd. Mijn mentale leeftijd? Die zweeft ergens tussen de 75 en 85, denk ik.
Aan hardlopen doe ik niet, daar zijn mijn benen helaas al te versleten voor
Terwijl de meeste studenten zich in Gent uitleven in de bekendste feesstraat des lands, begeef ik me maar al te graag richting een theaterzaal om naar een lezing te gaan luisteren. Terwijl de meesten in de ochtend naar kot strompelen, begin ik met plezier aan mijn ochtendwandeling. Aan hardlopen doe ik niet, daar zijn mijn benen helaas al te versleten voor. Mijn favoriete avondbesteding? Geef mij maar een kommetje soep terwijl ik voor een zoveelste keer kijk naar een aflevering van 'Nonkels' of 'Chantal'.
En dat, beste studerende medemens, is precies het mooie aan het kotleven: je krijgt er niet alleen nieuwe vrienden en ervaringen bij, maar soms ook een (on)verwachte kant van jezelf. Dus mocht je ooit je innerlijke bomma tegenkomen, omarm haar dan met open armen."
Binnenstormende kotbazinnen
Anoniem: "Tot en met eind augustus huurde ik, net zoals veel studenten, een kot in Gent. Het was ideaal gelegen en best betaalbaar, maar helaas waren dat ook de enige voordelen. De kotbazin K., die verschillende kotgebouwen in Gent beheert, kon het niet laten minstens een keer per maand onaangekondigd binnen te stormen, vaak wanneer ik nog in bed lag. Wanneer ze geen tijd of geen zin had om studenten zelf lastig te vallen, stuurde ze doodleuk de klusjesman of poetsvrouw om dit voor haar te doen.
Het meest bizarre incident dat ik heb meegemaakt, gebeurde onlangs, na het opzeggen van mijn huur. Zoals dat wel vaker gebeurde, werd ik opgebeld door een briesende huisbazin die een tirade afstak over iets verschrikkelijk onbenulligs. Het probleem dit keer: ik had mijn hele kamer leeggehaald en achter een van mijn kasten was een deel van de muur blijkbaar onbeschilderd gebleven. De hallucinante conclusie die K. trok, was dat ik de muur in het geheim bruin had geschilderd en een deel vergeten was. Ze was er ten stelligste van overtuigd dat er in al haar kotgebouwen enkel met witte verf geschilderd werd, dus ik moest de zondebok wel zijn.
Na heel wat getouwtrek en talloze verwijten tegenover mij, mijn ouders en mijn vriend, legde ze zich er uiteindelijk bij neer dat ze de muur zou moeten laten herschilderen zonder ons voor de kosten te laten opdraaien. Was ze oprecht vergeten dat ze de muur zelf bruin had laten schilderen of zag ze een mooie kans om me wat extra kosten aan te rekenen? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat ik er absoluut geen spijt van heb dat ik mijn huur heb opgezegd, want op den duur werd de situatie naar mijn zin net iets te kafkaësk."
Reactie toevoegen