Volgens sommigen zijn poëzie en muziek twee aparte werelden. De Afro-Amerikaanse Kara Jackson weerlegt die stelling. Ze bracht dertien liedjes uit gevuld met harde woorden, onbeschaamd en ongezouten.
Kara Jackson is een veelbelovend Amerikaans muziekfenomeen. Als negentienjarige dichteres bemachtigde ze tot tweemaal toe een podiumplaats op de U.S. National Youth Poet Laureate. Zes jaar later, in 2023, publiceerde Jackson als singer-songwriter haar eerste solomuziekalbum: 'Why Does the Earth Give Us People to Love?'. Het album wordt met open armen ontvangen door muziekcritici. Het krijgt een eervolle plaats in indie-, folk- en countrywereld.
Het werk omhelst pijn. Het getuigt over de impact en verscheidenheid van leed in het leven. Het album is opgedragen aan Kara's jeugdvriendin Maya, een tiener die overleed aan kanker. Met een cynische ondertoon benadert Kara Jackson de dood en gruwelen van de kakofonie op aarde, zonder hoop en schoonheid uit het oog te verliezen.
De muziek die de woorden van de dertien liedjes begeleidt, is fantastisch. De zangstem lijkt met de instrumenten in dialoog te gaan. Het zelfzeker gitaargetokkel biedt houvast tijdens de 52-minuten-lange rollercoaster vol poëzie. Bovendien beklemtonen cimbalen, blazers en strijkers bepaalde woorden met onomatopeeën. Hierdoor wordt de visualisatie van de liefdespreken en melancholische lofredes tot leven gewekt. De composities variëren qua lengte. Halverwege een lied kan de sfeer plots omslaan. Aan de hand van duizelingwekkende sonische texturen, groeven en kleuren reikt Jackson je de hand doorheen deze existentiële reis. Zowel tekst als melodie blijven in je breincellen hangen. Zelfs na talloze keren dit album te verslinden, ontdek je nog steeds nieuwe verbanden tussen woord en noot.
Ze fileert de maatschappij tot op het bot
"You picked me up in a pawnshop / I was used, but good as new / Shiny as a tattoo / But permanent as party balloon", dit is één van de vele geniale verzen van de langspeelplaat. Jacksons teksten zijn oprecht, vernieuwend en rauw. Haar metaforen zijn beangstigend helder en accuraat. In het lied dat de naam van het album draagt, zingt de zangeres: "I've buried old and young, I've watched them lower a saint / We're only waiting our turn / call that living?" Kara Jackson deinst niet terug van hardheid, haar woorden boren door de naïviteit van het geluk. Ze fileert de maatschappij tot op het bot: "Can't buy love, so I bought liquor / Sick of cures that make me sicker / Whiskey always wets the winner / In the land of TV dinners". Haar teksten zijn sterk, de combinatie met de gevarieerde muziekbegeleiding nog sterker.
Luister de prikkelende overbrugging van muziek en poëzie al liggend in een park, op de bus of in de bib. Het maakt niet uit, zolang je aandachtig bent.
Reactie toevoegen