In 2023 bracht Delphine Lecompte ‘Wilde Brieven aan Woestelingen’ uit, een ode aan de idolen die haar leven hebben getekend en gekleurd. Met de Boekenweek in het vooruitzicht krijgen jullie een recensie. Vijgen na Pasen, maar hier gaan we!
Lecompte stelde ter gelegenheid van de publicatie een dubieus pantheon van artistieke helden samen. Iggy Pop, Herman Brusselmans, Rembrandt en Courtney Love passeren de revue en laten zich vergezellen door heel wat andere controversiële figuren, waaronder Roman Polanski en Jezus Christus. De brieven zijn telkens doorspekt met deprimerende anekdotes over het − bij gebrek aan een beter bijvoeglijk naamwoord − aparte leven van de auteur. Het boek is tegendraads, choquerend en snobistisch. Met andere woorden: precies wat je kan verwachten van Delphine Lecompte.
De lezer moet dus niet raar opkijken als Lecompte in haar brieven weer jolig over taboes als incest en pedofilie schrijft
De lezer moet dus niet raar opkijken als Lecompte in haar brieven weer jolig over taboes als incest en pedofilie schrijft. Ik kies er persoonlijk voor om niet mee te surfen op de golven van collectieve verontwaardiging die ze met haar schrijfsels ontketent, maar ik stel me toch vragen bij bepaalde passages. Zijn de brieven zeer verontrustend? Zeker en vast. Zijn ze ongelofelijk geestig en gedurfd? Dat ook. Laat het duidelijk wezen dat ik absoluut niet afkeurend sta tegenover wat literaire branie. Integendeel, ik kan het enkel aanmoedigen. En het moet gezegd: aan lef ontbreekt het Lecompte alleszins niet, of ze nu een cynische brief aan Frans Hals schrijft of een absurd relaas over haar kindertijd in De Panne.
Uiteraard heb ik − zoals het een critica betaamt − ook wel wat op het boek aan te merken. Ik stoorde me hevig aan verschillende zaken: de ellenlange rijen adjectieven, bijvoorbeeld. Wat een enerverende afleidende zeurende vreselijk hautaine schrijfstijl. Weliswaar went het na een tijdje, maar het neemt niet weg dat de leeservaring hierdoor onaangenamer is dan ze zou kunnen zijn. Ook de typografie is doelloos en zielloos. Waarom heeft elke zin in hemelsnaam een nieuwe regel nodig? Ik kan het je niet vertellen. Als afsluiter stel ik u nog snel een moeilijke vraag: is het in huidige tijden nog wel aangeraden om pedofiele kunstenaars als Roman Polanski haast kritiekloos op een voetstuk te hijsen? Het antwoord laat ik aan jou over.
Wat een enerverende afleidende zeurende vreselijk hautaine schrijfstijl
Al bij al kan ik niet klagen, ik heb mij tijdens het lezen kostelijk geamuseerd. Bovendien moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk niet veel recht van spreken heb, want ook ik heb in mijn onderste lade heel wat zwartgallige tienerbrieven aan punkidolen liggen. Dus schrijf gerust, Delphine! Schrijf die demonen van je af! Van mij mag je.
Reactie toevoegen