Recensie: Arctic Monkeys – The Car

Serenade van een welbespraakte dronkenlap?

Het nieuwe album van Arctic Monkeys is er. 'The car' werd opgewacht met hoge verwachtingen. Zeker na hun blijde intrede op Pukkelpop, waarover HUMO terecht berichtte: "Geef Alex Turner je hart, en hij duwt er hoogstens zijn sigaret in uit."

"Don't get emotional", zo trapt Turner ironisch het album af in 'There'd better be a mirrorball'. Niemand weet waarover het gaat: een stukgelopen relatie? Onbeantwoorde liefde? Afscheid van een prostituee? De ietwat wankele legato doet alvast denken aan een dronkenlap die een serenade brengt in een glazen straatje – zij het dan wel in een poëtisch glazen straatje, en de dronkenlap heeft een verdacht rijk vocabularium. Turner heeft de irritante gave om met schaamteloze vaagtaal toch iets herkenbaars uit te drukken, alsof je het herkent uit een ander universum.

Misschien is Alex Turner intussen te oud en beroemd om terug te kruipen naar zijn ex

En wat met de universele nagels en koppen met ongeëvenaarde riffs zoals we ze kennen uit 'AM'? Dat vind je hier niet. Geen knallers à la "That the nights were mainly made / for saying things that you can't say tomorrow day." Wel koekevage impressies zoals "Lego Napoleon movie / Written in noble gas-filled glass tubes." Is Alex Turner's inspiratie weggestorven, of is hij door de showbizz dermate platgeslagen dat elke vorm van herkenbaarheid hem plebejisch, geesteloos of voltooid voorkomt? Misschien is hij intussen te oud en beroemd om naar zijn ex terug te kruipen, laat staan er publiekelijk verslag van te doen. Maar waarover gaat dit album dan wel?

Wie dat weet, doet alsof. 'The car' bolt stapvoets door een lappendeken vol impressies. Langs discobollen, een zonnebank, Italiaanse televisie, maar vooral langs het verleden. Of langs liefde (en alles wat daarbij komt kijken). Cryptisch en hoogdravend, maar ongenaakbaar mooi. Zo beschuldigt Turner zijn beminde van bedrog: "For a master of deception and subterfuge / You've made yourself quite the bed to lie in." Verrassend volgt daarop een verzoek om te tijdreizen door de zonnebank, "so the sun doesn't catch you crying."  

Even verrassend is de sound van 'The car', al benoemd als 'retro-soul' of 'brittle-punk'. Daarvoor hebben ze zelfs een colonne strijkers opgetrommeld. Elegant in 'Hello you', maar hersenverwekend in de musicalachtige bridge van 'Bodypaint'. Nu nog de vraag van één miljoen: waarom in godsnaam die falset, Alex?

'The car' werd in De Standaard geparkeerd als een voertuig zonder pedaal. Volgens mij is het gaspedaal er wel, maar rijden de Monkeys met lichte voet in zone 30. En durven ze na jarenlange zegepraal al eens op het rempedaal te staan.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen