Mijn ochtend startte zoals die van menig student: met lichte hoofdpijn en enkele vage herinneringen van de avond voordien. Ik zette me recht op de koude vloer van mijn kot. Op het aanrecht stonden nog enkele glazen die ik uit luiheid nog niet wilde afwassen en de vloer moest duidelijk eens gedweild worden. Eén glas heeft de avond niet overleefd en ligt in scherven op mijn bureau. Was dit een kotfeestje of een inval van Staatsveiligheid?
Enkele uren later stap ik – catalogus in de hand – hét donkerblauwe shopwalhalla binnen: de IKEA. Het leuke aan IKEA vind ik de kleine nagebouwde ruimtes die verspreid staan door de winkel. Er staat een foto van een knap gezin met het opschrift 'DIT IS ONZE TWAALF VIERKANTE METER'. Die staan dan vol beige- en taupekleurige meubels en in de boekenkast staan drie exemplaren van hetzelfde boek. Er ligt net genoeg rommel in de kamers om er geleefd uit te zien, maar niet op zo'n manier dat je moeder zich vragen zou beginnen stellen bij je zelfredzaamheid. Deze mensen hebben hun leven namelijk onder controle.
Hetzelfde fenomeen zie ik later terug in de catalogus. De inwoners van de IKEA-catalogus zijn allemaal erg mooie gezinnen en koppels. De ontbijttafels zijn rijkelijk gedekt, en de kinderen zien er gelukkig en gezond uit. Mama IKEA kijkt nooit op een 'NU OPHOUDEN, THOMAS'-manier naar de kinderen en papa IKEA doet al lachend de afwas zonder passief-agressieve blikken naar zijn wederhelft te gooien.
Deze mensen hebben hun leven namelijk onder controle
In dezelfde catalogus vind je ook perfect samengestelde multiculturele vriendengroepen. Hun diners zijn smaakvol en vinden plaats in gezellig ingerichte studio's. Dit is niet het soort vriendengroep waarin je moet oppassen met mopjes omdat vriend X en Y ooit gedatet hebben, noch valt er soms een stilte omdat je nu eenmaal niet zoveel meer te zeggen hebt. Ze steken allemaal eten naar binnen alsof ze zich op 's werelds grootste culinaire gangbang bevinden, maar hebben ook allemaal een maatje 36. Hun servies is mooi – maar uniek – en alle stukken passen stijlvol bij elkaar.
Wanneer ik kijk naar de gezichten van deze IKEA-catalogusmensen heb ik zin om hun hoofd open te snijden en er eens goed in te graaien om te zien wat er in zit. Zelf heb ik namelijk moeite om elke week de afwas te doen, laat staan te stofzuigen. Wanneer ik buitenkom met een kar vol onnodige keukeninstrumenten kan ik meestal mijn fiets niet terugvinden. Ik heb namelijk geen rijbewijs, noch enig oriëntatievermogen. Ik ben dus, met andere woorden, een beetje een zooitje. Ik zou via deze weg dan ook graag te weten willen komen hoe deze IKEA-mensen hun leven zo kunnen leiden en of ik toevallig ook in de catalogus mag wonen.
Reactie toevoegen