Op een dik uur rijden van Antwerpen, net voorbij het veel bekendere Zoutelande, ligt Westkapelle: een kleine, slaperige gemeente op de hoek van een Zeeuws schiereiland. Ergens in de jaren 70 van de vorige eeuw hadden mijn grootouders het idee om een stacaravan te kopen op een camping in de buurt van het strand. Het was geen lelijke, oude camping zoals je die ziet in films en series. Het was een camping vol stacaravannetjes, waar elke bewoner zijn eigen keurig bijgehouden tuintje had. De eigenaar van de camping, die geheel volgens Hollands cliché natuurlijk Kees heette, had ook een kleine supermarkt. Het was een minidorpje in een gemeente die al betrekkelijk klein was.
Sindsdien was het verre Westkapelle een vakantieoord voor mijn grootouders en de rest van de familie. Verspreid over een stuk of drie caravannetjes spendeerde de Janssen-clan haar zomers in het kleine dorpje. Samen met mijn oma maakte ik eindeloze wandelingen rond het kratermeer om eendjes te voeren (enkel de eendjes, want meeuwen kregen geen brood van mijn oma) of we trotseerden het wandelpad dat op de toppen van de duinen aangelegd was. Met mijn familie vertoefden we dagenlang aan de zee, of we aten mosselen op het strandpaviljoen terwijl we een avondrode zon langzaam in de zee zagen zakken. We lachten met de Nederlanders en de manier waarop ze 'patat' of 'even pinnen?' zeiden, en beoordeelden bedenkelijke zwembroeken op het strand. Terwijl de wereld thuis maar bleef veranderen, leek niets zo permanent als die korte weekendjes, of lange twee weken, die we doorbrachten in dat onbekende Zeeuwse dorpje. Westkapelle was de soort plek waar je jaren niet kon komen en met grote zekerheid ervan kon uitgaan dat er weinig of niets zou veranderen.
Helaas zijn er weinig dingen permanent. Zonder veel geluid verdween de familie Janssen de voorbije jaren langzaam uit de gemeente. Ouderdom, ziekte, een versleten caravan, drukkere bezigheden thuis, enzovoort, maakten die eindeloze avonden aan het strand verleden tijd.
Mijn oma herkent mij, en de rest van mijn familie, al enkele jaren niet meer. Parkinson's is zo'n ziekte die de mens langzaam bekruipt zonder dat je er snel iets van merkt. Het lichaam is er nog, maar de persoon die erin zit, verdwijnt voordat je het goed en wel beseft. Het afscheid is ondertussen al een tijdje geleden gebeurd. En ondanks dat mijn oma de voorbije dagen vaarwel heeft gezegd, geeft het rust om te weten dat dat kleine Zeeuwse dorpje, verscholen tussen de duinen, er nog steeds zal zijn.
Reactie toevoegen