Spreek kwetsbaar

Wordt het mentaal welzijn van studenten getrivialiseerd? Een haperend engagement in een klimaat van alarmerende signalen wekt voor velen althans die indruk. Ik belicht even de tweezijdigheid van dat engagement.

Lange wachttijden bij de studentenpsychologen herinneren ons aan het nogal grofmazige vangnet van onze universiteit. Laten we daarom blijven vragen om top-down engagement, maar laten we ook onthouden dat we niet hulpeloos moeten stagneren terwijl we wachten. Een institutionele luisterleemte kan immers niet raken aan ons potentieel steeds oprechter te spreken en te luisteren. Willen we onszelf en de ander leren kennen, dan moeten wij ons ook engageren door het kwetsbare gesprek onderling meer kansen te geven. Door twijfels en zorgen uit te spreken, kunnen we werken aan een sfeer van vertrouwen waarin de ander zich misschien aangemoedigd voelt om mettertijd hetzelfde te doen.

Als aanspreekpunt voor mentaal welzijn bij de Kring Moraal en Filosofie (KMF) heb ik gaandeweg geleerd dat ik nooit een schouder voor elke filosofiestudent kan of zou moeten zijn. Meer dan ooit tevoren besef ik dat de luisteraars in een officiële rol een essentiële, maar noodzakelijkerwijs slechts beperkte bijdrage kunnen leveren. Gelet op de enorme variatie aan drempels, remmingen en interactieve contexten moeten zij worden bijgestaan door kleine vertrouwensnetwerken rondom de student. In dit opzicht zijn we nooit machteloos want het authentieke gesprek sterkt ons.

Ook informele steun is te zeldzaam

Laten we verder onthouden dat de kunst van het kwetsbare spreken geen absolute verworvenheid is, maar een dynamische, cumulatieve ingesteldheid die in elk van ons opbloeit door zorg en verwelkt door verwaarlozing. Gelukkig maar, want dat betekent dat we elkaar op gelijke voet kunnen ontmoeten als eeuwig gebrekkige mensen die toch willen groeien. Weliswaar moet ons streven steeds gebonden blijven aan respect voor onszelf en de ander door tevreden te zijn met kleine stapjes op een tempo naar eigen keuze. Noem het een voorzichtig vertrouwen in de groei van zachte weerbaarheid, varend op het oprechte gesprek tussen naïviteit en wantrouwen in.

We zouden samen kunnen werken aan een symbiotisch model waarin zowel professionele bijstand als informele gesprekken de kans krijgen om wederzijds de maatschappelijke druk op elkaar te lossen. Natuurlijk is de psychologische begeleiding aan onze universiteit nog steeds ondermaats en is er tergend weinig ruimte voor ruimte, maar ook informele steun is te zeldzaam. Laten we ons daarom engageren om oprechter te spreken en te luisteren, want zelfs met de fijnste mazen missen we studenten die denken te moeten doen alsof ze niet vallen.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen