Weg met de show! Terug naar de inhoud?

Een video van 'The Big Shift', het participatiecongres van Vooruit, toonde Conner Rousseau die klungelig door een gordijn wandelt en kortstondig aangevallen wordt door het rookmonster van Lost. De bevolking keek ernaar en zag dat het cringey was. Sommigen konden niet snel genoeg uiting maken van een kritiek die al een tijdje speelt in politieke discussies: er is te veel show en niet genoeg inhoud. Er wordt te veel op de personen gefocust en te weinig op ideologie. Maar is dat het probleem? 

Er is een duidelijke stijging in de vermenselijking van politici merkbaar. Waar een politicus vroeger een afstandelijke leider op een constant podium leek, zien we nu politici die zich tussen de bekende vlamingen en het gewone volk mengen. Hun koude, ideologische speeches maken plaats voor gesprekken en persoonlijke verhalen. Velen lijken hierin de teloorgang van de politiek te zien. De verkoop van de ziel van de politiek is in gang gezet en de campagne wordt een circus, denken ze. Die doemvisie is een beetje overdreven. 

Op bepaalde vlakken is het goed dat politici hun persoonlijkheid kunnen promoten

Op bepaalde vlakken is het net goed dat politici hun persoonlijkheid kunnen promoten, los van ideologie. Volksvertegenwoordigers zijn niet alleen spreekbuizen voor hun eigen ideologie of die van hun partij. Ze zijn ook vertegenwoordigers. Een slimmerik hoort het al in de naam. Afhankelijk van hoe je die vertegenwoordiging wil invullen, kan je wel degelijk baat hebben bij een politicus die een karakter heeft dat je wenselijk acht als vertegenwoordiger. Ideologie is belangrijk in de politiek, maar het is zeker niet alles. Menselijke politici kunnen ook een steek vormen in de buik van de alom verworpen particratie, tenzij het de partijvoorzitters zijn die zichzelf ten koste van hun parlementsleden beginnen te promoten, natuurlijk.

Het probleem dat zich stelt, is gelegen in de oorzaak en invulling van die verpersoonlijking: de media. In Vlaanderen is klagen over de media al bijna zo populair als klagen over het weer, over de files of over Mathias De Clercq. Wanneer politici van een informatieve en deliberatieve functie tot een volledig entertainende functie verheven worden in de media, krijgen we een politiek systeem dat gebaseerd is op oneliners en de andere ownen. Zowel de media, als een politiek systeem waarin kiezers steeds minder aanhang aan partijen voelen, liggen aan de oorzaak van die evolutie. 

Daarin zien we het verschil tussen Dehaene, die ook maar een mens was wanneer hij naar een voetbalmatch keek, en Conner en De Wever. Die eerste was een verpersoonlijkte politicus, de laatsten lijken amper nog menselijk in hun pogingen om plezant te zijn. De kritiek op de entertainende politicus is uiteraard terecht, maar daarom moeten we niet terug naar de politicus die geen mens was. Weg met de show, niet terug naar enkel inhoud.