Vier van de tien artiesten in de finale van de gerenommeerdste Belgische muziekwedstrijd vinden hun roots in onze studentenstad. All-Turn, Uma Chine, Yokan en Meskerem Mees bijten elk van zich af op het podium. Hoog tijd voor een babbel off stage.
Hoe is het voor jullie allemaal begonnen?
Uma Chine: In 2017 zijn we een beetje organisch bij elkaar gegroeid. We zijn redelijk snel begonnen met spelen en hebben meteen een plaat gemaakt. Tijdens de lockdownperiode hebben we ook onze tweede afgewerkt.
All-Turn: In mijn vierde jaar raakte ik erg into hiphop. Mijn laatste twee jaar bracht ik door op de kunstschool in Gent. Daar heb ik een van mijn beste maten leren kennen die toevallig ook rapte. Hij zei: "Misschien moet je dat ook eens proberen." En zo heb ik eerst wat domme rhymes geschreven. Hij zei me dat dat goed genoeg was om verder te doen.
Yokan: Wij zijn net als vele bands begonnen op school, met weinig ervaring en gewoon om het schoolkoor te begeleiden. Het is uiteindelijk veel professioneler geworden dan ooit de bedoeling was. We doen het nog altijd voor het plezier, hé (lacht). Maar we hadden nooit gedacht toen we op school begonnen dat we in de finale van Humo's Rock Rally (HRR) zouden staan.
Als jullie jezelf zouden moeten promoten, wat maakt jullie dan uniek in wat jullie doen?
U: We willen iets maken dat beluisterbaar is, maar ook wel vernieuwend. De dynamiek van die drie vrouwenstemmen, bijvoorbeeld.
Ik zou de vraag ook kunnen omkeren: wat maakt de anderen volgens jullie uniek?
Y: Uma Chine heeft een unieke uitstraling op podium. Die drie vrouwen, dat zie je inderdaad niet vaak. Het straalt kracht en professionalisme uit. Wij brengen vooral enthousiasme naar voren en het plezier dat we voor andere mensen kunnen spelen waar we zelf graag naar luisteren. We zijn een hechte vriendengroep die gewoon graag muziek maakt en we denken wel dat dat overkomt.
A: Naast een podium ben ik heel timide, maar eenmaal op dat podium voel ik mij tien keer energieker. Ik probeer er nu ook meer een show van te maken, maar met nog voldoende nonchalance in. Het mag er professioneel uitzien, maar het moet toch een beetje casual blijven.
En toen kwam die lockdown. Hoe is die geweest voor jullie?
A: De eerste maanden was ik een beetje depressief omdat alles in het water viel, maar daarna heb ik een microfoon gekocht zodat ik dingen kon doorsturen naar vrienden waarmee ik samenwerk. Zo bleef ik toch bezig en kon ik, wanneer ik weer mensen mocht zien, beginnen opnemen.
Y: Het is ook lastig wanneer je met zo veel bent, want je mag niet samenkomen. Zeker die eerste maanden van de lockdown waren weinig productief. Er is toen ook weinig geschreven, maar uiteindelijk zijn er wel opnieuw ideeën opgekomen. De batterij is weer opgeladen. Die boost van Humo's Rock Rally geeft bovendien extra veel goesting om weer aan de slag te gaan.
All-Turn: "Weer op een podium staan: alsof er een last van je schouders valt"
Na zoveel maanden sta je dan plots weer op een podium.
A: Alsof er een last van je schouders valt. Dat voelde echt supergoed.
Y: Het eerste moment dat je weer op dat trapje stapt en op een podium staat, was echt wijs. We speelden wel maar tien minuten en dat was best raar. Na je eerste nummer denk je: 'Yes, we staan er weer', maar twee nummers later is het al: 'Jo, salut gasten, merci!' (lacht).
Was het niet vreemd om jullie halve finale in een totaal andere setting te spelen?
U: Het was allemaal heel apocalyptisch: de sfeer, die regen, weinig aanwezigen, met hun mondmasker al dan niet op, verdeeld in bubbels, enzovoort. Dat is vér van rock-'n-rol.
Waar hebben jullie de laatste tijd zoal naar geluisterd of inspiratie opgedaan?
U: Goh, dat is supereclectisch. Het hangt er vanaf hoe je muziek benadert natuurlijk. Ik ben wel fan van Perfume Genius. Maar ook Captain Beefheart, Dans Dans, Alice Coltrane en Amen Dunes kwamen laatst voorbij in mijn afspeellijst.
A: In de lockdown heb ik veel naar Denzel Curry geluisterd, omdat hij een rapper is die wat van alle muziekgenres oppikt in zijn eigen muziek. Maar ook naar Belgische artiesten zoals Martha Da'ro, Dutch Norris en K1D. Die laatste twee kom ik wel eens tegen in het echt. Dan praten we samen over muziek en geven ze mij ook feedback.
Wat nemen jullie sowieso mee uit de HRR-ervaring?
U: Zo luid en energiek mogelijk spelen! (lacht) Ja, je moet plots een set bedenken die op tien minuten mensen kan warm maken voor wat je doet, dat is echt niet zo simpel.
Y: De ervaring van op een podium te spelen. En ook de bevestiging dat je goed bezig bent. Je staat niet zomaar in de finale en het zijn niet zomaar mensen die je beoordelen. Zij kennen er echt wat van. Het is best speciaal wanneer zij zeggen dat je het goed doet.
Is er nog iets dat jullie de lezer willen meegeven?
Y: Laat ons zorgen voor een Gents podium dit jaar!
Op het moment dat het gesprek plaatsvond, zat Meskerem Mees in quarantaine nadat er bij Studio Brussel enkele coronabesmettingen waren vastgesteld.
Reactie toevoegen