69ing

Op z'n Gents

Als het regent in Parijs, dan druppelt het in Leuven. Maar in Gent doet het weer soms wat gek. Mei '68 brak in Gent pas echt door in Maart '69. Het was dan misschien laat, maar het was een stortbui.

Er is weinig zo onorigineel als een studentenmagazine dat schrijft over de gebeurtenissen van mei '68. We all know the drill. De commune van Parijs, Leuven Vlaams, de democratisering van het onderwijs en het bestrijden van taboes of het verloederen van onze traditionele waarden, naargelang je politieke affiliatie. Het is een bekend verhaal dat vaak verteld wordt.

De UGent durft echter tegen de stroming in te zwemmen. Niet alleen viel mei '68 bij ons in maart '69, maar ook worden de gebeurtenissen die zich toen aan de Blandijn hebben afgespeeld zwaar onderbelicht. Studentenparticipatie aan de UGent blaast dit jaar vijftig kaarsjes uit, en daar mogen we best wel trots op zijn. Wat volgt is het verhaal over hoe een stel geile blandino's verantwoordelijk zijn voor studentenparticipatie aan de UGent en de democratisering van ons onderwijs.

Blote flikkers en boze flikken

De vele studentenraden en andere opties aan studentenparticipatie zijn onlosmakelijk verbonden met onze universiteit. Wanneer de meesten vandaag de dag vloeken als ze de onderwijsevaluaties moeten invullen indien we niet willen dat onze Minerva wordt afgesloten, is het misschien gek om je voor te stellen dat de Gentse student nog niet eens zo lang gelden gestreden heeft voor het recht om die vervloekte dingen te mogen invullen.

"Het begon allemaal vijftig jaar geleden op de Blandijnberg"

Het begon allemaal vijftig jaar geleden op de Blandijnberg. "Op twaalf maart 1969 werd een lezing georganiseerd omtrent pornografie, een nogal gewaagd onderwerp, maar het werd goedgekeurd," aldus Ruben Aleksandr, coördinator bij de Gentse Studentenraad. "Op het laatste moment liet toenmalige rector Bouckaert echter weten dat er tijdens de lezing geen erotische afbeeldingen getoond mochten worden. De studenten zijn toen erg kwaad geworden. Niet omdat ze geen porno mochten kijken, want laten we erg eerlijk zijn, dat kon toen ook al, maar omdat ze alweer gecensureerd werden. En omdat ze het beu waren dat ze zich steeds aan regels moesten houden waar ze zelf geen inspraak in hadden, zijn ze op straat gekomen en hebben ze het rectoraat bestormd."

Be careful what you wish for

En als hij bestormen zegt, dan bedoelt hij ook echt bestormen. "Ze zijn binnengedrongen op de derde verdieping tot aan de rector zijn kantoor, waar hij weigerde hen toe te spreken. In zijn persoonlijke aantekeningen van die dag schreef Bouckaert dat hij na al die beledigingen en na zo geschoffeerd te worden, weigerde om voor de studenten te gaan staan." Niet alleen weigerde de rector hen die dag te vervoegen, maar even later belde hij ook de politie om de studenten weg te jagen. Naar verluidt sprak hij de gevleugelde woorden "flikken, ge moogt ze buiten kloppen". Zo gezegd, zo gedaan. De Blandijn was blijkbaar toen al de eeuwige tweede keus, want dat is het volgende gebouw dat de verbolgen studenten bezet hebben. "Ze hebben het zeven dagen lang bezet, zelfs met de steun van de proffen en de decaan. Dit was ook in samenwerking met de verschillende socialistische verenigingen. Dan heeft de decaan hen aangespoord de bezetting stop te zetten, maar toch verder actie te ondernemen voor hun recht op inspraak." Zoals wel vaker was het een snel protest, en een trage verandering. Hun punten zijn uiteindelijk twee jaar later toch ingewilligd. "In '71 kwam er de wet Vermeylen-Dubois, die stelde dat studenten inspraak moeten krijgen in hun onderwijsinstelling." Driewerf hoera, want zo zijn vervelende enquêtes en ellenlange verkiezingsronden geboren.

"Flikken, ge moogt ze buiten kloppen"

Papierwerk hier

Of studentenparticipatie nog altijd dat geile, subversieve heldendom heeft? De geëngageerde student is een student, en dus van nature hitsig. Dat is dan al duidelijk. Maar ergens tussen de passie en het idealisme is toch een zekere bureaucratie geslopen. "We voelen ons gesterkt vanuit de universiteit in de zin dat ze ons niet alleen decretaal - want onze onafhankelijke positie kunnen ze ons niet meer afnemen - maar ook als personen respecteren. Maar het is ook soms onze taak om eens goed tegen hun benen te schoppen. Als we dat kunnen doen, en twee weken later gewoon kunnen samenzitten op dezelfde manier, dan weten we dat het goed zit. Toch is het een moeilijk touw om te bewandelen", geeft Ruben toe. "Als je effectief iets van structurele verandering op lange termijn wil teweegbrengen moet je het systeem begrijpen en er ook een onderdeel van blijven. Maar net zo goed moet je jezelf er regelmatig aan herinneren wat je taak is, en dat is een controleorgaan zijn."

"Maar het is ook soms onze taak om eens goed tegen hun benen te schoppen"

That's Participation

Voor de lezers van dit artikel wiens ogen voor de eerste keer de woordgroep 'Gentse Studentenraad' ontmoeten, wordt dit een pijnlijk moment. Want of het nu een boekenverkoop is, een feestje van een studentenvereniging, een cultuuravond of het regelen van je inhaalexamens; elke student botst onherroeppelijk op de noodzaak van studentenparticipatie. Het blijft moeilijk om te zeggen of de student van vroeger hier dan wel dichter bij betrokken werd dan nu. "Het was toen allemaal niet geformaliseerd, maar een beweging vanuit de studenten. Het valt niet tegen te spreken dat het wel dichter bij de student zal gevoeld hebben. Daarentegen denk ik dat wij zeker de laatste jaren hier toch veel meer op hebben ingezet. Participatie is dan ook geen zuiver gegeven. Dat is niet alleen de studentenraad, dat is ook gewoon gaan drinken met een kring. Alles is aan elkaar gelinkt."

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen