Schaapjes tellen en kipjes hypnotiseren

Ze staarde voor zich uit en lag zorgeloos te zonnebaden op haar rug. Laat ons eventjes verpozen, moet ze gedacht hebben. Il dolce far niente: dat is de indruk die je op het eerste gezicht kreeg als je die kip zag liggen. Geen mens zou vermoeden dat diezelfde koele kikker dertig seconden eerder nog met haar vleugels aan het flapperen was alsof haar leven er vanaf hing. De kip was in enkele tellen in hypnose beland. De man had enkele vreemde geluiden gemaakt, twintig seconden recht in de ogen van zijn gevleugelde patiënt gekeken en een keer zacht over haar kop gewreven. Ik had enkele tellen nodig om te bekomen van zo’n overtuigend filmpje. Vervolgens sprong ik recht en riep: “Mascarpone!”. Dat moest en zou mijn magische spreuk worden tijdens het hypnotiseren. Ik vond altijd al dat deze smeuïge kaas iets bovenaards had. Verder bekt het ook verrukkelijk.

Er zijn tal van methoden om dieren in trance te brengen. De methode van de fascinatie spreekt verreweg het meest tot de verbeelding. In dat geval hoor je het proefdier strak aan te kijken zonder ook maar één keer met je ogen te knipperen. Het is, mijns inziens, de meest echte vorm: geen materiële beslommeringen waarbij met kippenklauwen geworsteld moet worden. Enkel twee geesten waarvan er één zijn wil hoopt op te leggen aan de ander. Het ziet er ook echt badass uit. 

Jummie, kaas

Mijn kip Sophia zou de eerste patiënt worden. Naar mijn aanvoelen was ze nog steeds licht depressief omdat we haar dit jaar niet de kans hadden gegund te broeden. Ik had met haar te doen en wou haar er dan ook weer helemaal bovenop helpen. Slechts oefening baart kunst. Elke dag ging ik voor de spiegel staan om mijn gaze - zo wordt de innemende hypnoseblik genoemd - te trainen. Deze oefening voegde weliswaar kostbare minuten toe aan mijn badkamerroutine, maar mijn vooruitzichten kleurden roze. Ik heb vrij grote ogen, en mensen houden er blijkbaar niet van als ik hen minutenlang aanstaar. Ik had er dus goede hoop op dat ik na verloop van tijd een succesvol hypnotiseur kon worden. Na enkele dagen achtte ik mezelf klaar voor mijn eerste paranormale avontuur. Ik trok de tuin in en zag tot mijn vreugde dat Sophia de mascarpone van gisteren helemaal had opgegeten. Dat was een goed voorteken.

Kale kippen pluk je niet

Gesterkt in mijn overtuiging dat ik aangeboren talent bezat, knielde ik neer en begon overtuigd in de ogen van de kip te turen. Ik lette erop geen enkele keer te knipperen. Eenmaal ze me in de gaten had, beantwoordde ze mijn blik met een intensiteit die ik als bedwelmend ervoer. Ik wist wel zeker dat zij er net zo over dacht. Net op het moment dat ik verwachtte dat Sophia zou bezwijken en in een narcotische slaap zou tuimelen, draaide ze gedesinteresseerd haar kop om. Aanvankelijk bleef ik haar strak aanstaren, maar toen de laconieke expeditie haar bek in de richting van mijn uitgedroogde ogen dreef, gooide ik de handdoek in de ring.

Ik tilde niet te zwaar aan de nederlaag. Ik ben immers arrogant genoeg om te beseffen dat ik de mensheids beste hoop was op ogenblikkelijke kippenhypnose. Het feit dat Sophia zelfs mijn indringende blik wist te weerstaan, categoriseert de fascinatiemethode eenduidig als onwetenschappelijk. Ik had me goedgelovig in de luren laten leggen door getrukeerd filmpjes. Verder digitaal naslagwerk leerde me dat het aanstaren een suggestief gevoel hoort op te wekken bij het proefdier. Dat verklaart ook waarom de methode niet zou werken bij kipjes. Sophia is best wel een schrander beest - nomen est omen - , maar ik denk niet dat ze veel gevolgen koppelde aan mijn getuur.

Een vijfde poot zoeken

Vermits het eenvoudiger lijkt om gevoelens op te wekken bij dieren die nauwer verwant zijn, verplaatste ik mijn focus naar een medezoogdier. Specifieker: een dartel lammetje. Mijn blik kon bij dit lammetje duidelijk een suggestief gevoel opwekken. Na enkele pogingen vertoonden zijn pootjes geen neiging meer om vreemde bokkensprongen te maken. De uitdrukking zo mak als een lammetje was eindelijk gerechtvaardigd. Aangemoedigd door dit overweldigende succes, paste ik een tweede trucje toe. Het arme schaap moest een stok aankijken die steeds dichter bij hem werd gebracht. In theorie zou het beestje op een bepaald ogenblik de stok niet meer volledig zien en in trance geraken. Van een echte hypnose is in dit geval geen sprake meer. Door het volgen van de stok worden eenvoudigweg overlevingsinstincten getriggerd die het dier doen verstijven. Door zich roerloos te houden hoopt het lam nabije roofdieren, die op beweging afgaan, om de tuin te leiden. Als biologen iemand weten te vinden die met hen wilt spreken, noemen ze deze staat tonische immobiliteit.

In de praktijk blijkt een lam er een uitzonderlijk onverschillige houding ten aanzien van stokken op na te houden. Zijn beweeglijke aard laat hem niet toe lang naar de stok te staren en hem stilhouden is ook geen sinecure. Sophia dan maar, nog steeds licht depressief, maar veel comfortabeler om vast te houden. Hoewel ze iedere avond met de kippen op stok gaat, is haar interesse in deze gering. Haar halsstarrige weigering tot hypnose maakte me bijna onzeker. De volgende dag lijkt Sophia echter een pak vrolijker. Een verklaring zoekend voor deze plotse omslag viel mijn oog op een lege verpakking mascarpone. Blijkbaar was deze delicieuze kaas ook voor mijn kip een zegen, al was het niet op de manier die ik wou.

Er vallen zorgwekkend weinig gevolgen te koppelen aan mijn speurwerk. Hoewel de werkwijze gedegen en integer was en zelfs de meest rigoureuze academische normen kunnen doorstaan, biedt het onderzoek geen uitsluitsel. De indringende blik, noch het goedkope stoktrucje laten een spectaculaire indruk na bij de onderzochte dieren. Een beperkte geneeskrachtige werking is wel mogelijk. Sophia’s psychosomatische klachten smolten als sneeuw voor de zon, hoewel een vertekening door de mascarpone niet kan worden uitgesloten.