We zijn een generatie van drie puntjes. We gaan naar de winkel om eieren, melk, bier, … We willen ons nog verdiepen in filosofie, rechten, economie, … We zoeken liefde, een mooie tuin, drie katten, … We zijn bang om een punt te zetten. Dat zit nu eenmaal ingebakken in onze samenleving.
Heeft niet iedere zin een punt? Heeft ook het leven geen eindpunt? Als we het antwoord op deze vraag zoeken, slaan we soms door. Ik heb zelfs een vriend die meent dat hij een panische angst heeft voor de dood. Misschien is hij iemand die zich zoals velen verliest in onzekerheid.
Ik heb vrede genomen met onzekerheid. Is dat waarom ik me niet herken in al die kippen zonder kop?
"Heeft ook het leven geen eindpunt? Als we het antwoord op deze vraag zoeken, slaan we soms door."
Etienne Vermeersch was iemand die punten kon zetten. Sterker nog, in de beschaving van de drie puntjes is hij degene die gestreden heeft voor het vrijwillige punt. Zelfs met zijn laatste daad zette hij zich af tegen de status quo die in onze samenleving overheerst. Ik ben niet alleen. Kennelijk was Etienne Vermeersch ook niet bang van de dood. Maar waarom?
Hij omschrijft het in zijn laatste interview met De Morgen wonderwel. “Er is een periode waarin ik niet leefde, en ik kan me er niet over beklagen want ik bestond niet. Er is ook een periode waarin ik niet meer zal leven en ik kan me er niet over beklagen want dat is het lot van iedereen.”
Met andere woorden, Vermeersch was helemaal niet bang van de dood. Meer zelfs, hij begrijpt niet wat dat is, angst voor de dood. Maar vergeet hij niet iets?
Nu denk je dat ik te lastig doe. Eerst ga ik niet akkoord met de kippen zonder kop, want ik herken me niet in hun angst. Maar ik ga ook niet akkoord met Vermeersch zijn apathische houding. Ik ben jullie een uitleg verschuldigd.
Dood hier, dood daar, maar wat is dat nu? Als Vermeersch over de dood spreekt heeft hij het over de toestand. Dood zijn. Hij gelooft (zoals ik) dat de dood het einde is, en er dus geen reïncarnatie, hiernamaals of hemel en hel bestaat. Zo is de dood niet iets waar angstig over gedaan moet worden.
Wat we wel weten is wat leven is. Het leven is eens een pak friet, de geur na de regen, een negen op twintig. Het leven is zeker noch onzeker, maar het is het enige dat we hebben.
"Het leven is eens een pak friet, de geur na de regen, een negen op twintig."
Etienne Vermeersch verschilt op die manier toch niet zoveel van onze geliefde bange kuikentjes. Beiden zijn op zoek naar zekerheid in iets waar we nooit zeker over kunnen zijn.
Die hopeloze zoektocht naar gefabriceerde zekerheid is niet voor mij weggelegd. Ik vind vrede in de onzekerheid.
Terwijl ik nog leef zou ik eerst nog willen afstuderen, de liefde tegen het lijf lopen, mijn klein zusje zien opgroeien en (wie weet?) de Mount Everest beklimmen. Er zijn dus nog een paar persoonlijke doelen die ik zou willen bereiken voor de man met de zeis me komt halen.
Of dat nu morgen of op mijn tachtigste is, houdt me niet wakker.
Reactie toevoegen