Verveling. Een druilerige namiddag ergens in april. Ik scrol wat door het Schamperarchief. Mijn oog valt op editie 600. Tiens, denk ik, is die lichtreclame op de Boekentoren al zo oud? Geïntrigeerd open ik het bestand. 'Schamper editie 1200', leest de reclame. Net écht! Ik scrol verder. Dat mijn lay-outer voor retro was, wist ik al, maar dit? Straight outta 2018? Dat kan niet. Toen konden ze nog niet wat wij kunnen.
Ik begin te lezen. Campus in de wolken? Hologrammen in plaats van proffen? Oplichters die studieadvies uit de toekomst aanbieden? Dit is geen grap. Die redactie uit 2018 heeft mijn artikellijst ingepikt. Heb ik hun artikellijst ingepikt? Tijdreisparadox, denkt mijn sixtiesbrein. Deden ze aan tijdreizen in 2018? Mijn glass pinkt van niet, en ik heb vage herinneringen aan mijn grootmoeder die sprak over haar zorgeloze kindertijd, toen ze haar sterfdatum nog niet kende.
Goed, daar zit ik dan, met een zesenveertig jaar oude Schamper die eruit ziet alsof ik hem morgen zou uitbrengen. Wat te doen? Een snode glimlach betrekt mijn lippen. Heruitbrengen natuurlijk! Twee weken niets doen, wat kan een redacteur meer wensen? Het is toch al allemaal geschreven. Het meeste werk bestaat erin professor Vander Kelen Gomez op de hoogte te brengen dat zijn lezersbrief niet meer nodig is. En die mens maar denken dat hij zo vernieuwend is. (Sorry professor.)
This is 2064, muchachos.
Lezer, ik beken: ik heb de voorbije twee weken niets anders gedaan dan meer Cola drinken dan zou mogen. Mijn redactie ook. Op een boot. In de Drongenzee. Mijmerend over het verleden. This is 2064, muchachos. En ere wie ere toekomt. Ik wil graag de redactie van het academiejaar 2018-2019 bedanken voor deze Schamper. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, zij hebben hem geschreven. Hoe, is iets voor het T.D. Van Franckenhove Time Travel Institute om uit te zoeken.
Reactie toevoegen