Afgelopen weekend liep Film Fest Gent 2018 ten einde. Er zijn heel wat films de revue gepasseerd, maar welke zijn het werkelijk waard om ook later eens mee te pikken? Dit zijn de favorieten van de redactie.
Capharnaüm
Capharnaüm is zo’n film die je dubbel en dik in aanraking brengt met de pijnlijke roulette van ongelijkheid. Een twaalfjarige jongen klaagt zijn ouders aan omdat ze hem op de wereld hebben gebracht. In de film is een opeenstapeling van hartverscheurende gebeurtenissen te zien die duidelijk maken waarom hij dat doet en waarom hij ‘die klootzak’ vermoord heeft. Regisseur Nadine Labaki ging voor deze aangrijpende film op zoek naar zo veel mogelijk niet-professionele acteurs, die vaak min of meer dezelfde achtergrond hebben als hun personage. Met een prachtig resultaat als gevolg.
Girl
Debuutfilm Girl van Lukas Dhont verdient alle aandacht en prijzen die hij krijgt zonder enige twijfel en is ook de prijs van jouw cinematicket meer dan waard. Deze film over transgender en ballerina Lara geeft op sublieme wijze weer wat de jonge tiener allemaal meemaakt op haar pad naar het lichaam dat overeenstemt met wie ze is vanbinnen. De hoeveelheid emoties en moeilijkheden die ze, ondanks haar liefdevolle vader en intensieve psychologische begeleiding, toch met niets of niemand kan delen, is zeer aangrijpend en zal je ongetwijfeld niet onberoerd achterlaten.
Shoplifters
Shoplifters vertelt het verhaal van een groep arme mensen in Tokyo, die een normale familie proberen te vormen. Hun dagelijkse leven wordt verstoord wanneer ze na een van hun succesvolle diefstallen een meisje aantreffen op straat. Dit is een erg intiem verhaal gevuld met sociale problemen, maar ook met een vurig geloof in de menselijke goedheid. Ondanks de grote aaibaarheidsfactor die de film heeft, is de realiteit die erin naar voren wordt gebracht bikkelhard. De menselijkheid van het familieleven staat er lijnrecht tegenover de armoede die arme Japanse gezinnen moeten doorstaan.
The Favourite
Je kende Yorgos Lanthimos al van The Lobster en The Killing of a Sacred Deer. Nu brengt hij je het verhaal van de achttiende-eeuwse Queen Anne (Olivia Colman) die er een lesbische verhouding op nahoudt met Lady Sarah (Rachel Weisz). Bij die laatste wordt jaloezie gekoesterd wanneer de jongere Abigail (Emma Stone) in beeld komt. Dit hilarisch kostuumdrama is losjes gebaseerd op misschien waargebeurde feiten. Er is geen ruimte voor een saai moment in dit meesterwerk, dat bovendien gevuld is met een topcast en superieur camerawerk.
Utøya 22.juli
Het gruwelijke drama op het Noorse eiland Utøya in 2011 kreeg een filmische vertaling van Erik Poppe. Een bijzondere bioscoopervaring die, met uitzondering van een korte proloog, de exact 72 minuten durende schietpartij in beeld brengt door het oog van de vele slachtoffers die dag. Gruwelijke beelden, oorverdovende geweerschoten en de one-take verfilming zorgen voor huiveringwekkende cinema die je niet zomaar loslaat. Utøya 22.juli is bikkelhard en grijpt de kijker rechtstreeks bij de keel.
Das schweigende Klassenzimmer
Das Schweigende Klassenzimmer lijkt eerst een onschuldige tienerfilm. Wat begint als een jeugdig avontuur om een Westerse film te zien, eindigt met twee jongens die de Hongaarse studentenopstanden op het nieuws te zien krijgen. Ze besluiten twee minuten stilte te houden voor de gevallen Hongaarse studenten. Dan barst het verhaal los in al zijn genuanceerde complexiteit. Deze film is een echte Duitse parel, aangenaam om naar te kijken en van hoge kwaliteit. Bovendien is hij soms erg intellectueel uitdagend. En de acteurs spreken Duits. Wat wilt een mens nog meer?
Gräns
Voor een gezonde, maar rauwe portie absurditeit moet je bij het Zweeds-Deense Gräns zijn. In dit genredoorbrekend krimisprookje brengt de Iraans-Deense regisseur Ali Abassi een verhaal over schoonheid, verbinding en xenofobie. Zweedse actrice Eva Melander haalt krachttoeren uit als misvormde vrouw die op zoek gaat naar haar eigen identiteit in een wereld die haar niet volledig begrijpt. De film brengt enkele geniale twisten aan, laat je helemaal verbouwereerd achter en geeft je een pracht van een kijkervaring.
Cold war
Cold War doet zijn titel eer aan met een gebroken liefdesverhaal in een gebroken continent. Terwijl de grote geschiedenis op de achtergrond zijn gang gaat, proberen twee mensen (Joanna Kulig en Tomasz Kot) elkaar twintig jaar lang almaar te vinden zonder daar ooit volledig in te slagen. Deze film biedt geen antwoorden, maar ontbloot een gevoelig, hyperesthetisch portret over een zinloze, reflecterende zoektocht naar het mens-zijn. Volledig in zwart-wit filmend duikt regisseur Paweł Pawlikowski naar de essentie van zijn verhaal: het is klein, integer en donker, maar o zo mooi.
Reactie toevoegen