Recensie: Het Lam Gods

"Het Lam Gods is erg klein, maar voelt erg groot" of dat is althans wat wij tegen elkaar zeiden toen wij op het einde van het zogenaamde 'schandalenstuk' de zalen van het NTGent verlieten. Dat is vast niet wat je verwacht had van een stuk dat vooral bekendstaat om zijn fascinatie met openbaar vrijen en Syriëstrijders, maar laat ons toe ons punt een beetje meer te verduidelijken.

Misschien dat we eerst een antwoord bieden op de vraag die je jezelf waarschijnlijk al stelt sinds je voor het eerst een foto zag van die vrijende mensen in het NTGent: "Waar de fuck gaat dit over?" Dat is niet zo'n makkelijke vraag. Het Lam Gods gaat op zoek naar het verhaal op en achter het welbekende schilderij. Enerzijds gaat het op zoek naar de hedendaagse interpretatie van onderwerpen die een half millennium geleden al de gebroeders Van Eyck inspireerden om hun meesterwerken te schilderen: de schepping, het leven, God, destructie. Maar het blijft niet bij een deconstructie van deze ideeën, ook gaat men op zoek naar de modellen voor ons hedendaags lam. Op die manier gaat men op zoek naar simpele mensen die een rol groter dan een menselijk leven moeten neerzetten, en dat doen ze op erg menselijke wijze.

Je wordt geconfronteerd met liefde, geloof, geboorte, seks, het verleden, een thuis en zelfs de dood

Lam Gods is een diep spiritueel schouwspel dat probeert om te gaan met een paar van ‘s werelds oudste vragen, die ook al terug te vinden waren in het originele schilderij. Je wordt op het podium geconfronteerd met liefde, geloof, geboorte, seks, het verleden, een thuis en zelfs de dood. Behoorlijk zware thema’s die het stuk toch op een luchtige wijze naar voren weet te brengen.

Aan de hand van die thema’s gaat dit stuk echter niet op zoek naar onze Alvader in de Hemel, maar blijft het met zijn beide voeten stevig op de aarde staan. Een herder stelt in vraag wat het betekent om te leven van andere dieren. Een moeder brengt een uiterst emotionele getuigenis over haar zoon die naar Syrië is vertrokken. Een vrouw geniet van haar lievelingsnummer enkele weken voor haar dood. Dit erg menselijke schouwspel toont een mensenleven in zijn totaliteit: zowel de delen waar we graag over spreken als de delen die we het liefst diep onder de grond zouden willen begraven. Dat laatste wordt nog eens extra bevestigd door het sterk overdreven schandaalimago dat het stuk heeft weten te veroveren.

Een stuk is natuurlijk maar zo goed als zijn acteurs. Alleen moeten wij u het antwoord schuldig blijven op de vraag of wij wel acteurs gezien hebben. Tuurlijk staan Frank Focketyn en Chris Thys bekend als veteranen op de Vlaamse planken, maar in dit stuk kon je hen moeilijk van acteren beschuldigen. In een poging een hedendaags Lam Gods op te stellen komt de kijker, alsook de theatermaker, in aanraking met een waaier aan verschillende mensen uit alle hoekjes van onze samenleving. Een beetje zoals ook de gebroeders Van Eyck vast met hun Vlaanderen geconfronteerd werden toen ze plots op zoek moesten gaan naar een model dat God wou spelen. En op deze manier blijkt ook nogmaals de kracht van het theater om toch altijd een link te leggen met de werkelijkheid.

Met dit soort kleine anekdotes weefde het stuk een lappendeken aan levensvragen en slaagde het erin zichzelf tot op zekere hoogte te overstijgen. Kort samengevat: Lam Gods is erg klein, maar voelt erg groot.

0
Gemiddeld: 1 (1 stem)

Reactie toevoegen