Zoals Bart De Wever ons recentelijk nog vertelde op de voorstelling van zijn partijprogramma, waart er een spook door de straten van Vlaanderen. Het spook van de eenzaamheid. Wanneer ik mij 's avonds met mijn plateautje een weg baan op zoek naar een tafel in de Brug, zie ik ze. Studenten die met lede ogen naar hun half opgegeten vol-au-vent staren. Zij die met een vork in de ene en een iPhone in de andere hand hun felgegeerde kroketten naar binnen werken om snel weer verder te kunnen leren.
Ik voel uw pijn, eenzame kameraden. Ook ik voel de druk om mijn maaltijden sneller op te eten, om mij dan terug te haasten naar de veilige, stille gangen van de bib. Ik voel uw pijn, ook ik heb reeds vaak alleen gegeten. Maar wees toch niet bang voor die eerste ongemakkelijke momenten van onbekendheid. Vrees toch niet dat u niemand aan uw tafel kent. Wij zijn allen kameraden aan dezelfde universiteit, wij zijn allen vrienden met dezelfde interesses en passies. Wat maakt het nu uit dat u de ander nog niet kende voor de maaltijd begon? Familiariteit is niet meer dan de opium van de massa.
Maar nu is het einde van die pijn eindelijk aangebroken. Kameraden, u hoeft niet langer alleen uw maaltijden van drie euro op te smikkelen aan een voor de rest verlaten tafel. Alleeneters aller faculteiten, verenigt u! Want jullie hebben niks te verliezen behalve jullie eenzaamheid en een vriendschap om te winnen. Want als al wij, eenzame eters, ons verenigen als één verenigd blok zal niemand ooit nog moeten lijden onder de tirannie van de eenzaamheid. Aldus Bart De Wever.
Reactie toevoegen