Internationaal: Lil’ Rocket Man en ‘Dotard’ Trump

Een samenvatting van de bitch fight tussen twee wereldleiders

Twitter en kernproeven domineren het internationale nieuws. Militaire experts zeggen dat we niet meer zo veel kans op een nucleair conflict hebben gehad sinds de Cubacrisis. Een kwestie die veel vragen doet rijzen. 

In de media gaat het over niets anders meer: Donald Trump en Kim Jong-un hebben officieel een nucleaire bitch fight. Experts bereiken echter geen consensus wat het conflict betreft. Sommigen, zoals Noord-Koreaexpert Christine Ahn, zeggen dat er 30 tot 50 procent kans is dat er een oorlog tussen Noord-Korea en de VS zal komen, maar vele politieke analisten wijzen de optie van een oorlog dan weer volledig af.

Zoals wel vaker het geval is bij 'the Donald', roept deze contradictieve informatie meer vragen op dan dat ze antwoorden geeft. Uw vragen worden daarom hier beantwoord. 

Orange is the new black

Donald Trump is de meesten onder ons intussen wel bekend. De oranje man in het witte huis is nu al een jaar the president of the free world. “Het is echter belangrijk om te realiseren dat hij in deze situatie niet de grootste boosdoener is”, zegt Joel Witt, een van de weinige Amerikaanse diplomaten die contact heeft met het Kim-regime. Officieel hebben de VS en Noord-Korea geen diplomatieke banden, maar enkele lagere figuren in het Witte Huis, zoals mister Witt, hebben als taak om op internationale evenementen geheime onofficiële bijeenkomsten te hebben met soortgelijke figuren uit het Kim-regime.

Zijn focus is terecht, maar zijn aanpak is catastrofaal

“De spanningen tussen de VS en Noord-Korea zijn er al van voor de Koreaanse Oorlog in de jaren 50. Ook het nucleaire programma van de Koreanen dateert uit die tijd. Trump kan er dus niets aan doen dat hij hier nu mee wordt opgezadeld, en het is enkel logisch dat hij hier zo veel aandacht aan besteedt. Dat wil echter niet zeggen dat zijn tweets niet geleid hebben tot een verdere escalatie van het probleem. Zijn focus is terecht, maar zijn aanpak is catastrofaal.”

Het is Kim Jong-un die voor de meeste mensen de onbekende is in dit conflict. Misinformatie, Amerikaanse propaganda en het isolationisme van Noord-Korea hebben ertoe geleid dat er erg weinig over het land en de leider bekend is.

Op sommige vlakken wijkt Jong-un volledig af van zijn vader en grootvader, maar op andere vertonen de drie erg sterke gelijkenissen. Als kind heeft hij gestudeerd in Zwitserland, waar hij een middelmatige student zou zijn geworden, gek op basketbal en videogames. Hij werd lange tijd immers niet beschouwd als de opvolger van zijn vader, want hij heeft twee oudere broers: Jong-nam en Jong-chul. Jong-nam viel echter uit gratie toen hij tegen de wensen van zijn vader in naar Disneyland in Tokyo ging, Jong-chul was dan weer te ‘vrouwelijk’. Jong-un werd gekozen wegens de sprekende karaktergelijkenis met zijn vader.

Eén groot verschil is echter de desinteresse van de Opperste Leider in politiek. Hij laat zijn raadsmannen regeren en zet vooral de vroegere plannen van zijn vader en grootvader verder, zoals het nucleaire plan dat nu zijn vruchten afwerpt. Hij heeft dus absolute macht, maar gebruikt die opvallend weinig voor politieke doeleinden. Zijn passie ligt toch bij basketbal en andere hobby’s.

Is Kim Jong-un MAD?

De nucleaire fixatie van de Koreanen is een overblijfsel van hun eerste dictator, Kim Il-sung, de opa van Kim Jong-un. Toen Il-sung Noord-Korea in de jaren 40 stichtte met de hulp van de Sovjet-Unie en China, ontstond er een nationaal trauma omtrent veiligheid. Het Koreaanse schiereiland was immers veroverd door de Japanners tijdens WOII, Zuid-Korea was vervolgens ‘bevrijd’ door de Amerikanen, en in het noorden waren de Russen binnengevallen.

Het doel van de kersverse natie was dan ook duidelijk: veiligheid en autonomie. Die veiligheid werd eerst tot op zekere hoogte gewaarborgd door andere communistische landen, maar al snel besloot de kleine natie om in zijn eigen veiligheid te investeren.

Om die reden spendeert het land vandaag de dag meer dan 20 procent van zijn BNP aan militaire uitgaven. Dat is desondanks maar een tiende van de hoeveelheid geld die de Amerikanen uitgeven aan hun leger, en bij hen komt dit overeen met slechts 3,3 procent van hun BNP.  De afgelopen decennia was hun hoofddoel om zelf nucleaire wapens te hebben, opdat ze ‘veilig’ zouden zijn. En het lijkt erop dat ze dit doel eindelijk bereikt hebben. Wat ze nu echter nog nodig hebben is een Intercontinental Ballistic Missile (ICBM), een raket die het bereik van hun kernwapens zozeer zou vergroten dat ze in staat zouden zijn om zelfs het vasteland van de VS te bereiken. 

Sancties schijnen meer invloed te hebben op de uitgehongerde Koreaanse bevolking dan op de ambities van het Kim-regime

Trump en de voorbije Amerikaanse presidenten proberen al decennialang dit scenario te voorkomen, maar sancties schijnen meer invloed te hebben op de uitgehongerde Koreaanse bevolking dan op de ambities van het Kim-regime. Als Noord-Korea immers een ICBM zou bezitten, zouden we weer in een situatie van Mutually Assured Destruction (MAD) belanden. Ofwel: vrij spel voor onze basketbalfanaat.

South without Park

Terwijl de rest van de wereld in spanning de Koreaanse ICBM afwacht, zijn er al enkele landen die zich nu zorgen mogen maken. Japan, Zuid-Korea en Guam (VS) liggen al lang binnen het bereik van de Noord-Koreaanse kernwapens, en hun innige banden met de Amerikanen maken van hen de perfecte proefterreinen.

Geweld los je niet op met geweld

“Maar wij maken ons helemaal geen zorgen”, wordt mij verteld door Euiyoung Kim (18 jaar), een Zuid-Koreaanse studente uit Seoul. “Dit moet vast vreemd klinken omdat we zo dicht leven bij Noord-Korea, maar de Amerikaanse en Europese paniek wordt bij ons als vrij kinderachtig voorgesteld. Noord-Korea kan altijd binnenvallen. Je leert leven met die angst.”

“Trump is uiteraard helemaal anders dan Obama, op ongeveer ieder mogelijk vlak, maar als het op Noord-Korea aankomt, lijken de twee vrij hard op elkaar. Over het algemeen denk ik niet dat het de Zuid-Koreanen veel uitmaakt met wie Kim Jong-un aan het bekvechten is, zolang het maar bij woorden blijft”, vervolgt ze. 

“Het enige probleem is wel dat wij net de omgekeerde houding ten opzichte van Noord-Korea aannamen. Onze huidige president, Moon Jae-in, is begin dit jaar verkozen door een Sunshine Policy (een Zuid-Koreaanse term voor een diplomatieke en humanitair gefocuste houding ten opzichte van Noord-Korea, red.). Onze vorige, conservatieve president Park stelde zich juist heel hard op tegenover het Kim-regime, en daarom wouden de Zuid-Koreanen hun verre familie in het noorden steunen. Daar is nu echter geen sprake meer van. Ik denk persoonlijk dat we toch de Sunshine Policy zouden moeten doorduwen, met of zonder de VS. Geweld los je niet op met geweld”, besluit Euiyoung Kim. 

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen