“Whatever you imagine your life is going to be like, know your life is not going to be anything like that”, zegt het personage van Greta Gerwig in ‘20th Century Women’. Zij deelt tijdens de jaren 70 een groot huis met Dorothea (Annette Bening), diens zoon Jamie (Lucas Jade Zumann), zijn best buddy (Elle Fanning) en een random handige Harry (Billy Crudup). Ook Dorothea had plannen met haar leven, maar lang voor het einde van de film worden we geïnformeerd over haar dood in de verre toekomst. Die wetenschap kleurt elk hoekje van deze gelaagde, filmische memoire en nestelt het verhaal in de zeldzame categorie van genietbare, schaamteloze nostalgie. Regisseur Mike Mills heeft een voorliefde voor het schitterend vreemde organisme dat familie is, dat bewees hij al in 2010 met ‘Beginners’. Maar met deze maakt Mills een rijper en dieper rakend portret van complexe vrouwen, mannen, en tijden. De film laat zich bijstaan door een schitterende soundtrack (Roger Neill) en een voice-over die eindelijk voor een keer het verhaal eleveert én een zelfkritische blik werpt op de roze bril van nostalgie. Zoals in elke Mills-film flirt de sfeer met pretentieus navelstaren - zeker omdat Mills een allergie heeft aan het woord ‘plot’ - maar dankzij de dragende cast manoeuvreert het er zich bijna zonder kleerscheuren doorheen. ‘20th Century Women’ geeft ons een ruimte om na te denken over hoe al onze levens lopen, te herinneren welke paden ons gekruist hebben en hoe schoon het daar was, en ons te verwonderen waar al die paden ons nog zullen brengen. Want de toekomst zal nooit worden wat we ons ervan verwacht hadden.
Reactie toevoegen