Het Ballet van Vlaanderen is back. Na het minder geslaagde 'West' ging vorige week de tegenhanger 'East' in première, opnieuw een drieluik. De avond opende met 'Kaash' van Akram Khan, een verfrissende breuk met het Westerse dansidioom. De ritmes van componist Nitin Sawhney werkten zo aanstekelijk dat je in de pauze her en der mensen kon horen naneuriën. Tegen de gestileerde scenografie van Anish Kapoor kwamen de krachtige bewegingen extra goed uit de verf. De monochromie contrasteerde mooi met de kleurrijke esthetiek van 'Secus'. Ohad Naharin walst tussen het delicate en de overdaad, alsof je in het hoofd van een borderlinepatiënt terechtkwam. Die spagaat zorgde ervoor dat de choreografie wat onbestemd werd. Ook danstechnisch was dit deel het zwakkere broertje. Gelukkig maakte de humor en het streepje naakt, voor één keer echt functioneel, veel goed. 'Requiem' vormde de apotheose van de avond. Cherkaoui liet zich weer eens van zijn meest interculturele kant zien met een beklijvend ballet op het Requiem van Fauré. De bewerking van Wim Henderickx voor het HERMESensemble zorgde verschillende keren voor kippenvel. Niet in het minst omdat de apocalyptische beelden op scène verdacht hard leken op beelden uit Syrië. Toch was de dans universeel genoeg om elke toeschouwer op een persoonlijke manier te raken. Tenzij je niet in de juiste mood was, want Requiem flirtte wel wat met kitsch. Het aangrijpende totaalspektakel zou zeker een staande ovatie gekregen hebben, mocht het gewoon korter geweest zijn.
Reactie toevoegen