In ‘One More Time With Feeling’ vertelt regisseur Andrew Dominik in fascinerende zwartwit cinematografie over het maken van Nick Caves nieuwste album, 'The Skeleton Tree'. Vorig jaar stierf diens vijftienjarige zoon een plotse dood. Geen vaarwelperiode. Geen emotionele catharsis. “Het ene moment leefde Arthur, het andere was hij weg.” Het ene moment was Cave zichzelf, het andere moment iemand anders. Hij komt nog steeds beheerst en verfijnd over, maar het gewicht van zijn verlies duwt op zijn schouders en op de zakken onder zijn ogen. In een diepe voice-over geeft hij zijn innerlijke reflectie weer. Donker en citeerbaar. Cave zegt zelf dat The Skeleton Tree niet perfect is afgewerkt zoals zijn gewoonte is. Hij vindt noodzaak in de imperfecties. Die zitten ook in de film door de out of focus shots en wegvallende audio maar ook deze dragen dankzij Dominiks regie bij tot het geheel. Tijdens het grote begindeel wringt “het trauma” zich tussen elke seconde in en lijkt elke blik, elke voor het ongeval geschreven stukje lyrics symbolisch. Arthur is een onzichtbare aanwezigheid en kleurt alle subtekst. Cave vergelijkt zijn rouw met een rubberen elastiek: hoe ver je ook probeert weg te geraken, je wordt teruggetrokken. Dan zegt zijn vrouw Suzan eindelijk de naam van hun zoon luidop: Arthur. Heel de cinemazaal houdt collectief de adem in wanneer Cave en Susie op camera net niet in elkaar kruimelen. De film begint wel door de kijker te wijzen op de fictionaliteit van het medium. Maar later verklaart Cave dit door te zeggen dat hij elke uitleg bullshit vindt. Dat zijn verlies zo groot is dat zijn taal de realiteit faalt. Woorden zijn zijn leven maar nu zijn er te weinig. De taal is op.
Reactie toevoegen