Dimitri Verhulst werd bekend met boeken als 'De helaasheid der dingen'. De lijn van zijn boeken trekt hij ook door naar 'Waarom wettelen', zijn regisseursdebuut. De film is doorspekt met zijn herkenbare humor, en 'Waarom wettelen' is naast grappig ook absurdistisch tot en met.
Het verhaal start in de carwash. Een lijkwagen, beladen met de stoffelijke resten van Christine, wordt schoongemaakt op de laatste tussenstop naar haar eerste begrafenis. Wanneer de kist net in de grond geplaatst is, blijkt dat ze nog een laatste verzoek heeft: ze wil begraven worden in Wettelen. Als eerbetoon aan haar besluit Bas, haar echtgenoot, om de tocht naar het onbekende Wettelen te voet af te leggen. Samen met hem lopen ook zijn twee dochters, Christines zus en enkele onbekenden mee in deze bedevaartachtige rouwstoet door het Vlaamse landschap. Dit Vlaanderen, dat Dimitri Verhulst met zijn woorden zo goed kan weergeven, weet hij nu ook op beeld mooi vast te leggen.
De onbekenden blijken elk hun eigen absurde, nostalgische of praktische redenen te hebben om mee te wandelen. Terwijl de lijkwagen stapvoets verder rijdt, leer je de verschillende personages langzaamaan kennen. De tocht is een opeenvolging van bizarre situaties, en hoewel de volledige verhaallijn op het randje van absurditeit balanceert, zijn de emoties van de personages levensecht.
Dit is onder meer te danken aan het acteertalent dat voor deze film bijeengebracht is. Peter Van den Begin vertolkt de rol van de zwijgzame, liefdevolle echtgenoot Bas prachtig. Hij gebruikt weinig woorden, maar toont de verwarring en twijfels van een recente weduwnaar pakkend goed in zijn gezichtsuitdrukkingen. Tom Vermeir speelt dan weer een 'vreemde nonkel'-achtig personage met een goede mix van ongedwongenheid en excentriciteit. Beide gezichten kan je misschien herkennen uit de serie 'Eigen kweek'. De jongere generatie van de familie wordt gespeeld door onder andere Tijmen Govaerts en Tine Roggeman, die samen met Vermeir ook speelden in de serie 'Twee zomers'.
Het scenario van de film zit bomvol zinnen die enkel door Verhulst geschreven kunnen zijn. Soms zijn ze hartverscheurend mooi, nog vaker ongelooflijk geestig. De eerste woorden die uitgesproken worden, komen van de priester die de (eerste) begrafenis in goede banen leidt. Hij spoort iedereen in de kerk aan om het op te nemen voor de kwetsbaren, zoals lactose-gevoeligen, en om je te openen voor God als een gewillige mossel. Daarna vertelt een vriendin van de overledene tijdens haar toespraak over een legendarische diarree-aanval tijdens een vakantie, waardoor de couscous er als een waterval weer uit klaterde. De toon van de film is zo meteen gezet.
Hoewel het scenario snedig en goed is, wordt er in de film eigenlijk maar weinig gezegd. Verhulst laat genoeg tijd om de kijkers te laten bezinnen over wat er net op het grote doek gepasseerd is. Dat komt de film alleen maar ten goede. Soms denk je zelf ook: waarom Wettelen?
Reactie toevoegen