'The Duke' is de filmversie van een dekentje

Het Engeland van de jaren 60 wordt hevig dooreengeschud door de zestigjarige taxichauffeur Kempton Bunton nadat hij Goya's portret van de Duke of Wellington steelt. Hij besluit brieven op te sturen naar kranten waarin hij belooft het schilderij terug te geven op voorwaarde dat de overheid meer investeert in ouderenzorg en de opvang van veteranen.

'The Duke' is zó Brits: de typische arbeidershuisjes, sappige accenten en het warme kleurenpalet uit de sixties zoals je het kent van 'The Boat That Rocked'. Het hart van iedere anglofiel gaat sneller slaan van de scherpzinnige Britse humor. Jim Broadbent – of professor Slughorn, zoals sommige hem kennen – schittert in de rol van Kempton. Hij geeft het personage eindeloos veel koppige charme met zijn gevatte comebacks en haast aandoenlijk idealisme. Helen Mirren vertolkt op haar beurt schitterend Kemptons echtgenote Dorothy. De vrouw is het idealisme van haar man en de occasionele schaamte die daarbij komt kijken, grondig beu. De twee spelen zo natuurlijk op elkaar in, dat de hele film oprecht aanvoelt. Het huwelijk vol onuitgesproken rouw en de eerlijke familiedynamiek nestelen zich op je huid.

The Duke is geen cinematografisch meesterwerk. Het zit goed in elkaar, maar er zijn weinig scènes waar je kippenvel van krijgt. Dat hoeft ook niet, want 'The Duke' is warmte. Regisseur Roger Michell – gekend van 'Notting Hill' – slaagt erin om de filmversie van een dekentje te maken. Het is een lofrede voor doortastendheid, eeuwige empathie en het geloof in de mens. Spoiler alert: naast peperdure schilderijen steelt Kempton ook je hart.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen