Het verlaten van de cinemazaal voelde als ontwaken uit een droomtoestand die ook wel trekken had van een nachtmerrie. Het debuut van Kristen Stewart als regisseur die de memoires van Lidia Yuknavitch, een Amerikaanse schrijfster in beeld bracht, was een die een indruk achterliet.
De film schetst het leven van Lidia, waarin de wrede en zieke geest van haar vader een allesdoordringende schaduw vormt binnen haar evolutie als persoon. De opbouw van het verhaal, alle hoofdstukken maken deel uit van de vlucht van het misbruik van haar vader. Initieel biedt een universitaire beurs verbonden aan haar veelbelovende zwemcarrière, een toevluchtsoord waardoor ze haar ouderlijk huis achter zich kan laten. Echter blijkt het achterlaten van de fysieke plek waar het misbruik plaatsvond niet genoeg en zoekt ze naar een verdere verlossing van het leed dat ze met zich meedraagt.
Het trauma wordt verder uitgediept naar haar omgeving. Zo kon haar zus, die hetzelfde misbruik eerder onderging, het huis als tiener verlaten maar moest ze Lidia achterlaten. Dit sleutelmoment zorgde voor een litteken dat hun relatie en dynamiek tekende. Het contrast tussen de twee hun omstandigheden is pijnlijk. Je voelt de onmacht van haar zus die stabiliteit gevonden heeft maar moet toekijken hoe Lidia met haar verdere destructieve levenskeuzes als middelenmisbruik en romantische escapades haar verder doen verzwelgen in haar onverwerkte trauma. Maar ondanks de zwaarte van het verhaal, krijgt hoop ook nog een plaats naar het einde toe.
Het spel tussen stilte en geluid, beelden van het heden, verleden als van haar fantasie creëren een onrustige, onheilspellende sfeer waarbij je altijd op het tipje van je stoel zit
'The Chronology of Water' bewijst dat poëzie niet enkel gereserveerd is voor het geschreven woord. Het spel tussen stilte en geluid, beelden van het heden, verleden als van haar fantasie creëren een onrustige, onheilspellende sfeer waarbij je altijd op het tipje van je stoel zit. De sterkte van de acteerprestatie van Imogen Poots zit in Lidia’s monologen doorheen de film die zich voordoen als een soort stream of consciousness. Ze scheppen een intieme sfeer tussen haar en het publiek die die je dichter bij Lidia’s gemoedstoestand brengt. Daarnaast creëert de 16mm film een intieme bijna nostalgische sfeer die haaks staat op de demonen die Lidia najagen. De poëtische stijl van de film gaat wel gepaard met momenten wat onduidelijkheden die je soms zelf moet invullen. Ondanks dat niet alles wordt uitgesproken wordt of vertaald wordt naar beeld, heeft de film je in een soort emotionele houdgreep van het begin tot het einde.
Reactie toevoegen