'Poor Things' is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1992, van schrijver Alasdair Gray. De verfilming werd geregisseerd door Yorgos Lanthimos, die eerder al furore maakte met 'The Favourite' (2018), 'The Killing of a Sacred Deer' (2017) en 'The Lobster' (2015). Die laatste won in 2015 de juryprijs op het Filmfestival van Cannes en won op het Film Fest Gent van dat jaar de 'Georges Delerue Prijs voor de Beste Muziek en Sound Design'.
Ook in 'Poor Things' valt de muziek meteen op. Rare wendingen, bizarre klanken, pizzicato, kakofonie en soms (bijna) vals klinkende noten: de muziek past perfect bij de prettig gestoorde persoonlijkheid van het hoofdpersonage Bella Baxter, vertolkt door Emma Stone. Bella werd gecreëerd door de al even prettig gestoorde Dr. Godwin Baxter, gespeeld door Willem Dafoe. Op een dag vindt hij het levenloze lichaam van een zwangere vrouw, beslist hij haar mee te nemen naar zijn laboratorium en vervangt hij haar hersenen door de hersenen van haar ongeboren kind. Na een resurrectiescène, die wel heel hard doet denken aan de gelijkaardige scene uit 'Frankenstein', werd Bella geboren: het lichaam van de moeder met de hersenen van haar eigen baby.
In wat volgt, zien we hoe Bella aan een razendsnel tempo (mentaal) opgroeit. Al snel ontdekt ze de geneugten van seks en wil ze koste wat het kost de wijde wereld verkennen. De film werpt een nuchtere, nieuwe blik op alledaagse zaken zoals relaties, ongelijkheden en sociale normen. Dat alles vanuit het onschuldige, naïeve en bij momenten soms kinderlijke standpunt van Bella, die nog altijd de mentale leeftijd heeft van een kind van vijf à acht jaar. Vanuit die objectieve en rationele kijk op de wereld komt de meeste humor voort, vooral wanneer die kijk botst met de opvattingen van andere personages uit de film.
Een van de sterkste punten van de film is de vormgeving. Hoewel de film zich afspeelt in de 'echte wereld', doen de decors met momenten denken aan die van een theatervoorstelling. De interessante mengelmoes van architecturale stijlen en schilderachtige achtergronden worden met elkaar verweven aan de hand van een fel kleurenpalet, dat zich ook doorzet in de kostuums. Het contrast kan niet groter zijn met het begin van de film, waarin de meeste scènes in zwart-wit zijn. Waarschijnlijk staat dat symbool voor de gemoedstoestand van Bella, die thuis niet bepaald gelukkig was en het liefst zo snel mogelijk de wereld ging verkennen.
De acteerprestaties in de film zijn uitmuntend, niet in het minst die van Emma Stone, die de uitdagende rol van Bella vol overgave neerzet. Ook Mark Ruffalo was een van de favorieten in de rol van de hautaine, op seks beluste advocaat Duncan Wedderburn. Verder zorgde Willem Dafoe, als Dr. Godwin, geregeld voor een vleugje humor.
Of de film geschikt is voor het brede cinemapubliek, is dan weer voer voor debat. Het merendeel van de film was 'bizar', en na 141 minuten is het soms moeilijk om de volle aandacht erbij te houden. Ook bevat de film seksscènes, véél seksscènes, belachelijk veel soms. Wanneer we voor de zoveelste keer (op vrij expliciete wijze) zien hoe Bella de lakens deelt met een wildvreemde, kan de kijker zich afvragen wat de meerwaarde daarvan nog is. Voorlopig is het nog even wachten hoe de film op Film Fest Gent onthaald zal worden. Wel won hij al de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië eerder dit jaar. Daarmee haalde 'Poor Things' het van het Belgische 'Holly', een film van Fien Troch.
Reactie toevoegen