Ruim een eeuw na het verschijnen van het gelijknamige boek van Jack London, vond deze alternatieve verfilming van 'Martin Eden' zijn weg naar het witte doek. Ook deze film baande zich een weg langs de officiële selectieprocedure voor competitiefilms dit jaar op Film Fest Gent. Een synopsis van een staaltje typische Italiaanse cinema.
'Martin Eden' ademt het 20ste-eeuwse Italië uit. In de buurt van Napels leert Martin (Luca Marinelli) de bloedmooie Elena (Jessica Cressy) kennen en valt als een blok voor haar diepgaande intelligentie. Hij, een arme arbeider, wil niets liever dan een toekomst opbouwen met haar, dochter van een rijke middenklassefamilie. Maar om dat te doen, moet Martin eerst aanzien verwerven. En dus stort hij zich halsoverkop in een turbulent leven als schrijver, in de hoop ooit Elena's hart te kunnen veroveren.
Martin maakt een enorme evolutie door, door de diepe dalen en over de onstuimige hoogtes van het schrijversberoep. De dolverliefde, onwetende en zorgeloze adolescent van in het begin leert al snel de donkergrijze zone van het leven kennen. Zo speelt de film zich af te midden van de opmars van het socialisme binnen de arbeidersklasse. Hoewel Jack London zelf een enorme voorstander was, provoceert Martin in de film meermaals de opgehitste menigte met zijn opgedane literaire kennis over dit onderwerp. Hierdoor zet hij niet alleen bij de socialisten kwaad bloed, maar stuit hij ook Elena en haar middenklassefamilie tegen de borst. Een opmerkelijk detail doorheen de film is ook het pianospel op de achtergrond, dat eerst de tonen van eindeloze hartstocht laat weerklinken wanneer Elena thuis speelt voor Martin. Maar geleidelijk aan gaat de melodie echter crescendo naar een kakofonie in mineur, die de gigantische chaos in Martins hoofd naar het einde toe mooi weerspiegelt.
Dit en een hele resem andere factoren gedurende zijn levensloop maken van Eden op den duur een onuitstaanbare vent, die in zijn strijd om Elena voor zich te winnen zichzelf verloren is. Zijn minachting ten opzichte van vrouwen is verwerpelijk en medelijden valt soms ver te zoeken. Dat velen daardoor een afkeer hebben van het personage en daardoor ook de verhaallijn, is best logisch. Maar dat Marinelli deze rol magnifiek uiteenzet in al haar facetten, hoe teder of desastreus die ook zijn, maakt zijn Coppa Volpi voor beste acteur op het Filmfestival van Venetië zéér terecht.
De film baadt in de clichés van Italiaanse cinema: het verhaal kruipt traag maar gestaag richting plot, de film barst van de flagrante karakterkoppen en het mannelijke machismo is nooit ver weg. Love it or hate it, maar wie fan is van dit genre films, vindt in 'Martin Eden' wat hij zoekt. Voor de beelden maakten Alessandro Abate en Francesco Di Giacomo gebruik van 16mm-cinematografie en niet van de gebruikelijke breedbeeldcinema, waardoor de kijker des te meer meegesleurd wordt in die 20ste eeuwse sfeer. Kostuums, gemoedelijke achtergrondmuziek en dat tikkeltje simpele abstractie, laten 'Martin Eden' uiteindelijk aanvoelen als een doordeweekse Italiaanse kwaliteitsfilm. Eenvoudig op het eerste gezicht, maar hoe meer je ernaar kijkt, des te duidelijker het sterke cinemawerk wordt.
Reactie toevoegen