Paolo Sorrentino moest voor zijn meest recente film de centen elders gaan zoeken dan gewoonlijk, want Medusa Film weigerde hieraan mee te werken. Je vraagt je misschien af waarom iemand überhaupt niet wil samenwerken met Sorrentino. Het antwoord is vrij simpel. Medusa Film blijkt immers eigendom van het hoofdpersonage: Silvio Berlusconi.
Denk je bij een film over Silvio Berlusconi tussen 2007 en 2009 aan mooie vrouwen, feestjes, Italiaanse landgoeden en een sausje van corruptie? Goed zo, je denkt aan 'Loro'. Al deze elementen worden gepresenteerd in een visuele taal die er geen twijfel over laat bestaan dat de man in de hoofdrol, om het verbloemd te zeggen, een levensgenieter is. Genieten doet iedereen in deze film en de kijker geniet mee. Na een dik uur kijken vergeet je een beetje dat er iets niet klopt. Het wordt voorgesteld als een droom en het ontglipt ons, de kijkers, stiekem een beetje hoe gedegenereerd het allemaal is.
De openingsscène toont ons een lam, dat vanop een piekfijn gazon een luxeus huis binnenwandelt. Er speelt een quizprogramma op tv en de airco gaat steeds koeler. Uiteindelijk valt het lam in de uitbundige luxe dood. Veel duidelijker kan de symboliek van stervende onschuld niet zijn. Het is in your face en esthetisch aangenaam, en zet zo de toon voor de rest van de film. Gedurende de rest van de tweedelige film volgen we twee personages. De eerste is Sergio, een achtentwintigjarige knappe jongeman, die door het organiseren van extravagante feestjes met knappe vrouwen en cocaïne probeert het andere belangrijke personage te imponeren: Silvio. Silvio is een machtig zakenman en politicus met de achternaam Berlusconi.
Beiden bevinden zich in een omgeving waar alles luxe en schoonheid uitstraalt. Van de landschappen en het meubilair tot de drugs en de vrouwen: alles ziet er onberispelijk uit. Slechts enkele politieke tegenstanders en misschien Silvio zelf durven enigszins afwijken van die norm. Deze laatste wordt overigens op brilliante wijze vertolkt door Toni Servillo, die opnieuw aantoont dat hij een topduo vormt met Paolo Sorrentino, zoals eerder in 'La Grande Bellezza'. De manier waarop Silvio wordt neergezet is treffend, maar de hartelijke fake glimlach herinnert zo hard aan de echte tronie van il presidente dat het eng wordt en het je doet herinneren aan de echtheid van dit verhaal. Deze film is vrij lang genieten, maar hoort dan ook in twee zittingen gedaan te worden.
Reactie toevoegen