Judith Lambert
Actrice Maaike Neuville schreef zondag een brief aan alle parlementsleden over haar ongenoegen. Parlementariërs praten niet met elkaar en luisteren doen ze nog minder. Ze hebben hun soundbites die ze moeten verkondigen om te kunnen scoren bij hun eigen achterban, maar constructief in dialoog gaan met elkaar doen ze niet. Ze noemde het parlement, wat een forum van democratie hoort te zijn, "de duurste gesubsidieerde toneelproductie van het land."
Ik sta Neuville bij in haar ongenoegen. Als student politieke wetenschappen ben ik een fanatiek liefhebber van democratie. Ik ben begonnen aan mijn studies omdat ik onze parlementaire democratie zag als een gestructureerde manier om de samenleving vooruit te helpen. Een manier om iets te betekenen voor alle mensen in onze maatschappij. Een mooiere zaak kon ik me niet inbeelden. Na drie jaar intensief de politiek te volgen, wordt het voor mij steeds moelijker om steeds optimistisch te blijven. Net zoals Neuville merk ik dat het schoentje knelt bij onze weigering om te luisteren naar elkaar. Oprecht luisteren, zonder vooroordelen.
De schrijfster verwijt onze verkozen politici een gebrek aan verantwoordelijkheid. Het gaat niet om links, rechts of centraal. Er is een deficit in de politieke cultuur van debat. Akkoord, maar voor mij gaat het verder dan dat. Politieke cultuur stopt niet aan de Wetstraat. Ze zit - of hoort te zitten - bij het volk dat zijn stem laat horen. Ook wij moeten durven luisteren naar elkaar. Aanhoren wat de ander te zeggen heeft in je vriendengroep, je familie, of zelfs die in het parlement.
Radicaal stemmen gaat niet helpen om politici meer naar de burgers te doen luisteren. We moeten ze eerst naar elkaar doen luisteren. En daarom moeten we ook naar hén durven luisteren
Ons Belgische kiessysteem is er een dat gemaakt is voor compromissen. We zien 'compromis' als een vuil woord, als een zwakte. Maar het compromis zorgt er net voor dat het land blijft draaien voor een groot deel van de bevolking, en niet voor een kleine meerderheid. We verwachten dat een partij die 30 % haalde in verkiezingen plots haar partijprogramma tot op de letter kan uitvoeren. Liefst zonder toegevingen van anderen. Doen ze dat niet, dan halen we als meevolgende burgers uit: “Je hebt toegegeven aan standpunt x van partij y!” Is het niet net goed dat er niet enkel naar jou, maar naar de wensen van een groter deel van de bevolking wordt geluisterd?
Radicaal stemmen zal niet helpen om politici meer naar de burgers te doen luisteren. We moeten ze eerst naar elkaar doen luisteren. En daarom moeten we ook naar hén durven luisteren, voor we ons veroordelende vingertje bovenhalen. Als wij tonen dat we begrip hebben voor het feit dat ze toegevingen moeten doen om toch een deel van hun standpunten te verwezenlijken, zullen zij misschien sneller bereid zijn om naar elkaar te willen luisteren, zonder vooroordelen.
Misschien ben ik te naïef. Toch geloof ik dat wat water bij de wijn doen ervoor zorgt dat meer mensen kunnen genieten van de - weliswaar verdunde - wijn. We moeten begrijpen dat er ook andere mensen zijn, met andere belangen en andere zorgen, en dat we pas met z’n allen verder vooruit gaan als we de moed hebben om naar elkaar te luisteren.
Reactie toevoegen