Joep Beving & Residentie Orkest Den Haag

JongFest is een groep jongeren die tijdens het Gent Festival van Vlaanderen (een internationaal meerdaags muziekfestival in Gent en Oost-Vlaanderen) concerten kiest met een verrassende insteek, vaak ver weg van de vertrouwde Mozart- en Beethoven-repertoirelijnen. Vooraf zorgden ze voor een korte introductie over de componist en de muziek die ik die avond te horen zou krijgen. Na twee quizvragen en een miniatuurles filosofie was ik helemaal klaar voor Joep Beving & Residentie Orkest Den Haag.

Voor mij is een van de mooiste geluiden het stemmen van instrumenten vlak voor een optreden. Het draagt de belofte in zich van een avond die alle verwachtingen overstijgt - of, minder glorierijk, van een avond waarin je telkens op je telefoon kijkt, hopend dat er tien minuten bij zijn gekomen. Laat ik meteen duidelijk zijn: die avond overheerste het eerste gevoel. De eerste vijf minuten waren een samenspel van elektronische klanken, met een viool die op de achtergrond meedeinde. Midden in het concert nam Joep de microfoon om zijn muziek even te kaderen. Hij sprak over de nous, de hoogste, bijna goddelijke vorm van denken. Zeer abstract, ja - en eerlijk, mijn eerste gedachte was dat er elk moment wierook rondgedeeld zou worden. Maar toen bereikten de volgende tonen mijn oren en alles viel op zijn plek. Joep Beving had een universum gecreëerd waarin ik, als toehoorder, even mocht binnentreden. De buitenwereld viel stil; er was alleen nog de muziek en dat ongrijpbare gevoel van nous, een ruimte waarin denken en luisteren samensmolten tot iets wat je enkel kon ervaren.

Mijn eerste gedachte was dat er elk moment wierook rondgedeeld zou worden

Iets wat ik nooit had verwacht te beschrijven in een artikel over een klassiek concert, was de achtergrond. Toch zou het concert zijn volle impact niet hebben gehad zonder het betoverende lichtspel dat zich als een stille symfonie achter de muzikanten ontvouwde, of zonder de rook die onverwacht uit de schaduw van de piano leek te kruipen. Af en toe priemde een felle lamp recht in mijn ogen, maar ik beschouwde dat als een teken van mijn nous om mijn blik even te sluiten of te richten op andere muzikanten dan de pianist.

Met een orkest kun je zelden misstappen maken, zang daarentegen blijft altijd een delicate grens. You love it or you hate it. Maar telkens wanneer de zangeressen achteraan langzaam opstonden en hun stemmen lieten ontvouwen, kwam het haar op mijn armen al rechtop te staan. Adembenemend, simpelweg. Joep Beving: een naam die vanaf nu onvermijdelijk zijn plek zal vinden in al mijn playlists.

(De foto's in dit artikel werden genomen door Björn Comhaire.)