Emy: Een mix van donker en dansbaar

De 20-jarige Emy Kabore zingt met een warme stem en met haar kersverse band over de donkere dingen des levens. Hun zomeragenda wordt afgetrapt met het openen van Boomtown, gevolgd door sets op Spaanse en Franse podia.

Zien jullie het wat zitten voor vanavond?

Ja sowieso, we kijken er al zeer lang naar uit! Vanavond wordt een van de mijlpalen. Er heerst dus ook wel wat stress, want meestal hebben we niet zo’n grote optredens. Boomtown is iets anders, er zullen veel mensen komen. Hopelijk toch (lacht). We repeteren sinds kort ook met backing vocals en dit zal ons eerste optreden met hen zijn. We willen ons bewijzen, tonen dat we weer een trede hoger zitten. We hebben geprobeerd om de overgangen beter uit te denken, de set strakker te krijgen. Zeker nu ik met een band speel moet ik veel meer nadenken over wat ik zal zeggen als bindtekst. Bij sommige artiesten is het deel van hun imago om niets te zeggen, maar ik wil wel daar staan, mijn band introduceren, zorgen dat er lijn in de show zit. Ik heb vroeger optredens gehad waar ik echt rare dingen heb gezegd op het podium, of te braaf vroeg om dichter te komen. De band heeft me aangemoedigd om professioneler over te komen op het podium.

Heeft de band een impact gehad op het schrijven van nieuwe nummers?

De basis voor nieuwe nummers blijft ik met mijn gitaar. Daarmee ga ik dan naar de band en dan zoeken we samen arrangementen. Mijn gitarist Brian studeert productie aan KASK, dus we kunnen bij hem in de studio ook dingen uitproberen, wat ik echt tof vind. Als we jammen komen we wel vaker op stukjes waarvan we denken: "Daar moeten we later echt iets mee doen", maar zover zijn we nog niet gekomen. Ik sta daar wel zeker voor open.

"Optreden in Gent voelt als thuis"

Je debuut-ep 'Weary Purple' was ingetogen en eerder triestig. Nu je band is toegevoegd, klinken de nummers eerder funky en soul-achtig. Welke wending kunnen we verwachten van je muziek voor nieuwe projecten?

Toen ik begon, was dat enkel met gitaar en stem. Dat is niet per se muziek waar ik zelf naar luister, maar dat was eerder een uiting van mijn gevoelens. Sinds Humo’s Rock Rally speel ik met een band en krijg ik meer erkenning. Daardoor denk ik nu meer na over welke muziek ik wil maken, over de sound die ik wil. Het moet sowieso wat meer groovy en zwoel zijn. De nummers zijn inhoudelijk meestal redelijk zwaar en negatief van gevoel. Ik wil naar de toekomst toe nog steeds die donkere kant in mijn muziek steken, maar er wel voor zorgen dat het dansbaar wordt. Een mix van donker en dansbaar.

Je teksten zijn intiem en persoonlijk. Wat vind je ervan als anderen je nummers voor zichzelf interpreteren?

Mijn nummers zijn meestal niet expliciet en ik probeer rond de kwestie te zingen. Je hoort wel dat het donkere dingen zijn, maar ze zijn ook niet specifiek omschreven. Doordat ze zo vaag zijn, kunnen mensen hun eigen interpretatie aan de nummers geven en zichzelf erin herkennen. Die eigen interpretatie gaat dan vaak niet over hetzelfde, en net dat vind ik dan wel cool. Muziek schrijven is voor mij ook deel van dingen verwerken. Als mensen zich herkennen in mijn muziek, is dat voor mij een fijn gevoel. Het betekent dat anderen gelijkaardige dingen meemaken en ik niet alleen ben in wat ik voel.

"Liefst van al zou ik underground een naam willen krijgen, voor mensen die echt bezig zijn met muziek. Niet per se voor het grote publiek"

Vind je het anders om in je hometown Gent te spelen dan op andere plaatsen?

Het is allebei leuk op z’n eigen manier. In Gent komt er sowieso meer volk op af, omdat er dan altijd meer vrienden komen kijken. Het voelt meer als thuis. Als ik speel op plekken die ik zelf ook niet goed ken en waar er geen vrienden zijn, vind ik het cool omdat ik me dan meer een artiest voel dan gewoon Emy. De mensen daar kennen me enkel via mijn muziek. Dan voel ik me iets zelfzekerder. Ze kennen je toch niet.

Je speelt deze zomer ook in Frankrijk en Spanje.

Leuk hè! Dat is heel erg toevallig gebeurd, alweer via via. Ik heb ooit opgetreden op een evenement van de opleiding event-management. Iemand daar heeft dan stage gevolgd bij 'Enter The Wave' en heeft mijn muziek laten horen aan een van de organisatoren, die ons blijkbaar goed genoeg vonden om uit te nodigen voor het festival. We zullen een week weg zijn. Het is een festival op meerdere locaties en wij mogen zowel in Frankrijk als Spanje spelen. We zien het vooral als een leuke reis samen met de band, een soort teambuilding.

Je treedt eind augustus op in het buitenland, je bent heel veel bezig met de band, hoe combineer je dat dan met je studies? Want je studeert nog altijd.

Niet (lacht). Het zit zo, ik heb dit jaar weinig theorievakken kunnen bijwonen, al ben ik ben er wel voor alles door. Ik studeer beeldende vormgeving en het grootste deel van onze punten staan op opdrachten. Voor die opdrachten heb ik wel vaker het gevoel dat ik alles last minute moet doen. Aan de andere kant zorgt dat ervoor dat ik creatief moet omgaan met mijn opdrachten om snel nog oplossingen te vinden die nog steeds interessant zijn.

Mijn richting start volgend academiejaar met een nieuw project, wat me zal toelaten om mijn eigen traject op te stellen, eigen projecten te kiezen en zelf te beslissen hoe ik aan mijn studiepunten kom. Creatieve dingen voor de band kan ik dan voor school gebruiken, maar ook het ondernemingsgehalte van een band zal ik kunnen integreren in mijn lessen economie. Ik vind dat combineren ook leuk en creatieve dingen voor de band doe ik liefst zo veel mogelijk zelf. Zo heb ik zelf de cover ontworpen voor Weary Purple. Ik wil later ook graag zelf visuals maken voor tijdens de show.

Om af te sluiten, een blik op de toekomst. Droom eens heel ver, wat zou je graag bereiken?

Ik vind muziek superleuk en ik zou daar echt mijn leven aan willen wijden, maar dat is niet mijn doel en ook niet mijn ambitie. Ik wil er gewoon heel goed in worden en ik zie wel wat er komt. Ik droom er niet van om een superster te worden. Liefst van al zou ik underground een naam willen krijgen, voor mensen die echt bezig zijn met muziek, maar niet per se voor het grote publiek. Op Studio Brussel hoef ik niet te komen. Dan liever op Radio 1 (lacht).