Voor de jazzliefhebbers onder ons is de hoogdag van het jaar opnieuw aangebroken: de startdag van het festival Gent Jazz. Die was opnieuw een succes, met bekende gezichten en vernieuwende figuren. Schamper kreeg de bijzondere kans om deze ongelooflijke optredens live mee te maken.
De 41-jarige Amerikaanse Brandee Younger mocht de 24e editie van Gent Jazz openen, en wat voor een opening! Met haar unieke techniek om de harp te bespelen, betoverde ze het publiek met de magische klanken van haar muziek. Ik kende haar op voorhand nog niet, dus ik wist niet echt wat ik moest verwachten, maar het experimentele aspect van haar techniek is hetgene wat mij tijdens haar optreden aantrok. Het is algemeen bekend in de jazzwereld dat Younger graag out of the box wil gaan om andere manieren te ontdekken om harp te spelen, en daarbij slaagt ze erin om het publiek mee te nemen in het verhaal dat haar muziek vertelt. Ik heb nog nooit iemand het instrument op zo’n manier zien bespelen als zij. Bovendien vond ik echt dat de drums en de contrabas net dat tikkeltje extra aan de melodie gaven. De interactie tussen de harp en de andere instrumenten maakt de muziek veel levendiger.
Ik had echt de neiging om recht te staan en te dansen.
Wat later op de avond kon je ook Philippe Catherine op de Main Stage aantreffen: een oude bekende in de jazzwereld die al heel wat op zijn palmares heeft staan. Hij is thuis in het genre van jazzrock en mijn persoonlijke favoriet van de avond. Dit optreden was een kwartet: Catherine zelf op de elektrische gitaar, een Italiaanse pianist, een Italiaanse gitarist en een drummer afkomstig uit Benin. Ik vond het echt geweldig om naar te luisteren. Deze vier muzikanten hadden allemaal hun eigen stijl: de pianist simpel maar elegant, de gitarist die met volle teugen van het samenspelen geniet, de drummer vrolijk en enthousiast. En natuurlijk Philippe Catherine mooi in het wit gekleed met een tof petje op. Ik vond de drummer echt iconisch: hem zo vrolijk zien spelen, toverde onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht. De muziek was heel joviaal: ik had echt de neiging om recht te staan en te dansen. En Catherine slaagt er met zijn onnozele grappen en zijn openhartigheid in om het publiek echt mee te trekken. Ik had het gevoel dat iedereen zoveel vrolijker werd, niet alleen door de muziek, maar ook door zijn persoonlijkheid. De staande ovatie was helemaal verdiend. En al zeker als je opnieuw het podium opkomt om na je optreden het Oekraïens volkslied te spelen. Alleen al daarvoor krijgt hij van mij mijn eeuwige applaus.
Reactie toevoegen