Battle Of The Sexes - Film Fest Gent

De match tussen Billie Jean King en Bobby Riggs was in 1973 een heuse commerciële vertoning voor de tv-wereld, verkocht als een strijd voor (of tegen) de gelijkheid tussen man en vrouw. Nu probeert ook Hollywood deze politieke boodschap te serveren, verteerbaar verpakt als een licht komische biografie.

Opslag

Er was oproer in de tenniswereld toen rijzende tennisster Billie Jean King de uitdaging van de 55-jarige Bobby Riggs aanvaardde: een duel tussen man en vrouw, dat zou uitwijzen of vrouwelijke spelers wel het gelijke respect verdienden, zoals geëist werd. Dat u de winnaar van die uiteindelijke wedstrijd wel kunt raden, en tennis u misschien wel helemaal geen bal kan schelen, wisten de filmmakers ook. 'Battle of the sexes' is ook niet echt een sportfilm waarbij u het hoofd voortdurend van links naar rechts moet bewegen, maar allereerst een portret van de twee spelers en de tijd waarin ze zich bevonden. Met de typische kleren en kleuren slaagt de prent er meteen in om ons visueel terug te brengen naar de jaren 70, en ook op politiek vlak wordt dat snel duidelijk. Seksisme is, ook in de sport, algemeen aanvaard; een topspeler als Billy Jean (Emma Stone) wordt acht keer minder betaald dan haar mannelijke equivalenten. Maar ook persoonlijk voert ze een strijd, wanneer ze tijdens haar tournee geconfronteerd wordt met haar lesbische geaardheid. Deze hoek kan gezien worden als een clichématige poging om een extra matchpoint in de ‘gelijkheidstrijd’ te  scoren, maar is ook interessant omdat het ons een kwestbare, twijfelende, en uiteindelijk ontrouwe jonge vrouw toont. Potentieel dat echter niet genoeg benut wordt, aangezien de film allereerst mikt op een leuk tempo waarop u popcorn kan eten.

Ballen

Als King haar eigen Women's Tennis Association opricht, krijgt ze telefoon van Bobby Riggs, de gokverslaafde en extravagante kampioen op rust, die nooit een uitdaging uit de weg gaat. Deze schijnbare macho die naar eigen zeggen zal bewijzen dat vrouwen inferieur zijn, dient echter niet als een stereotiepe antagonist in de film, vooral dankzij de onvermijdbare sympathie die Steve Carell aan zijn rol geeft. Grotendeels functioneert hij zelfs als comic relief, een spel waarbij Carell onmogelijk de bal kon misslaan. De komische zijde van het personage breekt de sfeer van het verhaal echter niet, aangezien het hele gebeuren toen ook een groot circus was, zeker voor veel mannen als Bobby Riggs. De ernstige thema’s in de film daarentegen, voelen soms te oppervlakkig aan. In plaats van een diepe karakterstudie, krijgen we dus het aanvaardbare entertainment, dat de ballen niet had om te politiek of persoonlijk te gaan.

 

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen