Colombiaans-Amerikaanse fotograaf Stillz daalt af naar de sloppenwijken van Medellín in de jaren 80, waar socio-economische omstandigheden niet de enige sinistere invloed zijn.
Terwijl die combinatie van stad en periode vooral bekend staat voor de hoogdagen van ene Pablo Escobar, kiest Stillz ervoor om op straat te blijven. Een bende nihilistische straatjongeren steelt een nieuwscamera waarmee ze vervolgens hun reilen en zeilen, en stelen op beeld vastleggen. De film past perfect in de genres van found footage horror en de documentarische stijl waarmee executive producer Harmony Korine de meest hopeloze delen van de maatschappij vermenselijkt.
Naarmate de film vordert en de tragedie van de omgeving meer en meer vrijgeeft van zichzelf, maakt de wall of sound plaats voor meer zachtaardigheid en meer piano
De film vliegt tussen lange shots van het straatbeeld, sequenties van extreem geweld en fragmenten waarin de jongeren met elkaar interageren. De lange straatscènes slepen soms wat aan, en de overdreven manier van doen onder de personages wordt op den duur eerder eendimensionaal. Gelukkig zijn er genoeg zaken om dit te verhelpen. Doorheen deze wereld waarin de personages - met goede reden - apathisch, nihilistisch en vijandig doen, krijg je soms een interviewfragment te zien. Zo kijk je met momenten diep in de ziel van het onderwerp, hun beweegredenen en hun levensopvattingen.
De sloppenwijken van Medellín zijn niet alleen abnormaal, maar paranormaal. Naast armoede en kansloosheid zweeft er nog een andere factor door Medellín. De reporter praat erover vlak voordat hij van zijn camera beroofd wordt, en jongeren slagen er met momenten in de reportage af te maken. Hoe langer de film speelt, hoe meer onmenselijke spelers verschijnen. Deze toevoegingen lijken echter niet uit den boze, maar passen perfect bij de film.
Het absolute hoogtepunt is de soundtrack, gebracht door Colombiaanse elektronica artiste Arca. Zij vormt eerst een sonische aanval die de extreme gewelddaad met intensiteit ondersteunt, de emotionele schreeuw die je van de personages zelden hoort. Naarmate de film vordert en de tragedie van de omgeving meer en meer vrijgeeft van zichzelf, maakt de wall of sound plaats voor meer zachtaardigheid en meer piano. Het is een conversatie die door heel de film loopt, de woede van de jeugd opgevoed in tristesse.
Reactie toevoegen