Ik heb je gemist. Er wordt gevist, gewacht op een antwoord, een zucht. Ik heb je gemist op de Halloweensterrenkijkavond, Vereniging voor Natuurkunde, 27/10. Uren heb ik gestaard, gegaapt, gespied en getuurd. Ik heb je gezocht in het hemelvocht en de sterren. Zo hard als ik kon blijven staren, door mijn wimpers blijven kijken naar de lucht. Tot mijn gezicht pijn deed van het aanspannen van mijn oogleden. Mijn leden en het lijden, tot er fijngeknepen, dunne lijntjes rond mijn ogen gevormd waren. Wellicht stonden de sterren niet gunstig die avond, was jij mij vanaf de andere zijde aan het bespieden.
Waar was je tijdens het Lopen rond de watersportbaan, VTK, 31/10. Uren heb ik gelopen, gerend, gedraafd en gehold. Ik heb je gezocht langs de waterrand en bij het grasland. Zo hard als ik kon blijven lopen, de steentjes in mijn schoenen opsparend. Tot mijn benen trilden en beefden van het versnellen, iedereen ingehaald. Het zweet gutstend over mijn voorhoofd, tot het zout prikte aan mijn mondhoeken. Wellicht had jij je verstopt achter één van de bomen, mij aan het toelachen vanuit de bosjes.
Ik heb je niet gezien op de Cantus der bio-ingenieurs, VLK, 31/10. Uren heb ik mijn longen eruit gezongen, mijn stem te horen gebracht en gekweeld. Ik heb je gezocht tussen de linten en drinkbekers. Zo hard als ik kon mijn stembanden laten trillen, geef mij nog een pint, cantor. Tot mijn hoofd ervan duizelde, mijn evenwicht zoek. Tot mijn spraakvermogen wegviel en ik niks anders kon produceren dan schorre tonen. Wellicht heb ik niet hard genoeg gezongen, was jij van een ander gezelschap aan het genieten.
Zo hard als ik kon heb ik gezocht op de Openingsfuif, Kunsthistorische kring, 02/10. Uren heb ik gedanst, gezwierd, bewogen en gekronkeld. Ik heb je gezocht tussen de ritmisch zwetende lichamen en bewegende torso's. Zo hard als ik kon blijven bewegen, gezwegen, om me heen gekeken. Tot mijn oren suisden van de muziek en mijn ogen moe waren van het licht. Wellicht heb ik niet hard genoeg gedanst, wellicht stond jij ergens anders naar mij te lonken.
Als laatste heb ik je gemist op de Pokeravond, VGK, 03/10, godver wat heb ik je gemist. Uren heb ik gebluft, opgeschept en geblaaskaakt. Ik heb je gezocht tussen de fiches en de strakke gezichten. Zo hard als ik kon mijn emoties achterwege proberen houden, mij niet prijs gegeven. Tot mijn wangen kramp kregen en mijn tranen niet meer te bedwingen waren. Wellicht moet ik geduld hebben, stoppen met zoeken. Jou op mij af laten komen.
Reactie toevoegen