De uitgeputte activist

Een ode aan egoïsme

Een opinie over waarom ik nooit #blacklivesmatter tweette.

Het is 25 mei 2020, 20u01, wanneer George Floyd 8 minuten en 46 seconden op de grond wordt gehouden door de knie van politieagent Derek Chauvin. Ondertussen lig ik 6699 kilometer daar vandaan wakker. Ik kan de slaap niet vatten. Wanneer ik na vier korte uurtjes nachtrust de volgende dag opsta is de wereld veranderd. Mijn Instagrampagina staat vol met zwarte vakjes, elke Twitteractivist heeft reeds #blacklivesmatter getweet en het nieuws is gevuld met ongeloof en woede. 

Ook ik voel woede, ongeloof, schaamte en verdriet. Maar ik kan mezelf er niet toe brengen de beelden te bekijken, de artikels te lezen of zelfs om de hashtag te gebruiken. Sinds het begin van het jaar kamp ik met depressieve gevoelens die enkel uitvergroot zijn sinds de recente beëindiging van mijn relatie en de aanhoudende duur van de lockdown. Mijn vrienden, waarmee ik vroeger luidkeels tegen de opkomst van extreemrechts ging roepen op straat, maken ellenlange Instagramverhalen over het aanhoudende politiegeweld in zowel binnen- als buitenland. Maar ik niet. Ik sluit met een hangend hoofd mijn socialemedia-apps en ga om zes uur 's avonds terug naar bed.

Hoe hard ik ook wou dat ik de pijn van miljoenen kon wegnemen met een tweet of een instastory, heb ik simpelweg de mentale energie niet om mij te mengen in het debat. Na de moed bijeen te schrapen lees ik enkele dagen later een post van een van mijn vrienden. "SILENCE IS COMPLIANCE" staat er in vette zwarte letters op een roze achtergrond. Ik krijg een krop in mijn keel en denk bij mezelf: "Is dat wat ik doe? Sta ik door mijn privileges niet te gebruiken, aan de kant van de daders?"

Mijn stilte wordt voor mij ingevuld. Mijn stilte moet betekenen dat het lijden van minderheidsgroepen mij koud laat, dat ik niet erken dat ik geluk heb met het leven dat ik heb, met de veiligheden waar ik dagelijks mee leef.

Ik krijg een kritisch bericht van een vriend die niet snapt waarom ik mijn stem en platform nog niet gebruikt heb om mijn ongenoegen te uiten. "Ik snap niet wat er zo moeilijk is aan gewoon eens 'Black Lives Matter' te typen of een story te delen?" Toen snapte ik het ook niet, ik kon mezelf er simpelweg niet toe brengen. Het zette me aan het denken, waarom maakte de gedachte van me te mengen in dit historische debat me zo angstig en zo moe?

Terwijl velen energie lijken te putten uit het gevoel iets te kunnen betekenen voor de maatschappij, lijkt mijn verontwaardiging mij enkel af te matten. Het gevoel van machteloosheid en frustratie over de oneerlijkheid die voor onze ogen plaatsvindt, doet velen de moed verliezen. Ik probeer mezelf dan te sussen door te zeggen dat één post, één bericht, één hashtag, het verschil niet zullen maken. Maar het wringt, ik weet dat als iedereen zo zou redeneren, er niets zou gebeuren en dat onrecht de vrije loop zou kunnen gaan. Ik geniet van het zien van stakingen, betogingen en marsen en kijk op naar mijn generatie die strijdt voor een betere wereld. Het geloof dat men van onderuit wel degelijk het grote verschil kan maken, is groot bij mij.

Toch besef ik steeds meer dat ik keuzes moet maken en als ik voor die beslissing sta moet ik voor mijn mentale gezondheid kiezen. Ik wil kunnen kiezen voor onwetendheid, naïviteit en rust in mijn hoofd zonder daarvoor bekritiseerd te worden. Ik wil kunnen doen aan mijn eigen vormen van activisme, zoals altijd bereid zijn om voor de eigenheid van mijn vrienden op te komen. Zoals naast een andere vrouw in de trein zitten om haar te beschermen tegen de blik van een man die weinig goede bedoelingen heeft. Ik wil het gevoel kunnen hebben dat ik genoeg doe, of dat ik alleszins doe waartoe ik in staat ben. Dat ik niet de keuze moet maken tussen mij opjagen over de zoveelste bekrompen tweet en met een gerust hart kunnen slapen. Ik weet dat ik hier niet alleen in ben.

Waarvoor ik pleit is een beetje mildheid, voor het door de vingers zien van momenten van egoïsme wanneer activisme en herstel niet samengaan. Voor het vertrouwen dat iemand wel degelijk goede bedoelingen heeft, ook al pakken ze het in de praktijk misschien fout aan of roepen ze minder luid dan nodig zou zijn. In een wereld waar alles al zo verdeeld is, is het contraproductief als mensen van goede wil zich tegen elkaar keren. Wie wint er als mensen zichzelf uitputten met het bekritiseren van elkaars activisme? De energie die we soms investeren in het berispen van elkaar zou beter besteed kunnen worden aan het bestrijden van intolerantie.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen